Ondeweg naar De Casino zagen we langs de spoorlijn een reclamebord met de slogan "Treintijd is knuffeltijd". En laat deze venue nu toevallig ook nog op slechts enkele voetstappen van het station te zijn verwijderd. Niet dat de muziek van vanavond op een Knuffelrock CD zou terug te vinden zijn, de gruwelijke gedachte alleen al ... Maar luisteren naar Antimatter is toch wel een beetje als reizen met een boemeltrein. Het gaat niet aan sneltempo, dat hoeft ook niet, je ziet de mooie landschappen elkaar afwisselen en je stopt regelmatig in een gezellig station, het ene wat pittoresker dan het andere.

Maar beginnen doen we met het begin. Om fans op te warmen was het Nederlandse-plus-nog-wat-andere-nationaliteiten Ann My Guard uitgenodigd. Deze band draait rond zangeres/bassiste/fluitiste Eszeter Anna Baumann. Zij laat zich omringen door een afwisselende keur van muzikanten en het gezelschap bestond vanavond naast Anna uit een gitarist, toetsenist, een percussionist met een zeer eigenzinnige drumkit, een adembenemend mooie celliste, een knoppenwizard (die allerlei schermpjes, toetsen en knopjes bediende) en een bijzonder mooi bij haar eigen stem passende backing vocaliste. De sound van Ann My Guard valt ook onder darkrock, dat zeker. Bij hen hangt er wel een patchoeligeur rond en zijn er veel verwijzingen naar de natuurelementen. En dat bedoel ik zeker niet schamper, integendeel.

Haar songs zijn sterk opgebouwd en gaan niet snel vervelen. Zeker Starseed en Callisto konden mij overtuigen en heb ik al enkele malen laten afspelen op YT. Al klonken de versies in de bezetting van vanavond voor mij wel veel mooier dan de 'officiële'. Graag kom ik deze band in de toekomst nog eens ergens tegen.

Onze reis was dus al bijzonder mooi begonnen. Maar dan was het tijd voor Antimatter. Deze band is eigenlijk ook gewoon het kindje van Mick Moss die zich laat omringen door andere muzikanten zoals het hem goed uitkomt. En gelijk heeft ie! Zelf heb ik Antimatter pas leren kennen met The Judas Table uit 2015 maar dit jaar vieren ze het vijfentwintigjarige jubileum van de band. In de aankondiging van de tour had Moss ook beloofd dat hij voor de setlist van deze tour niet ging kiezen voor de gedoodverfde favorieten maar ook minder voor de hand liggende songs zou kiezen. En ook uit minstens elk album een nummer zou spelen. Een belofte die ook hard gemaakt werd. Grootste songleverancier vanavond was Fear of a Unique Identity (2012) met Firewalking, Uniformed & Black, Monochrome en Paranova (die laatste twee in de bisnummers) . Misschien dat dan ook Moss' favoriet is? De andere albums mochten maar twee of één nummer afvaardigen. En de keuzes waren inderdaad minder evident. Uit The Judas Table kwamen bijvoorbeeld Killer en in de encore Black Eyed Man maar werd Stillborn Empires bewust achterwege gelaten en uit Leaving Eden kwamen Landlocked en The Freak Show maar niet het titelnummer of Fighting for a Lost Cause. Of waren de gespeelde versies opvallend verschillend van de albumversies, zoals bv bij Angelic zwaar het geval was.

Volgens mij kon er dus absoluut niet genkiesoord worden. Misschien misten sommige fans wel een favorietje maar we kregen er zoveel moois voor in de plaats. De band speelde technisch gezien perfect. De leadgitarist/violist lijkt naast het podium een enorm verwarde mens maar eens zijn instrument(en) in handen haalt hij er de meest betoverende klanken uit. Zelden heb ik een frontman dieper in zijn eigen teksten zien opgaan dan Moss. Alhoewel hij zeer innemelijk en dankbaar was had hij niet veel tijd voor bindteksten, behalve toen hij Vera Matthijssen herkende in het publiek. Deze dame heeft hen blijkbaar vanaf het begin gesteund en Moss heeft nog op haar sofa gelogeerd
Even minitieus als de setlist was opgesteld waren de encores een beetje anarchie. Moss verduidelijkte zelf dat deze op voorhand niet waren afgesproken. En dat was er inderdaad aan te horen toen hij Black Eyed Man inzette en de drummer duidelijk een ander nummer had verwacht. Een spontaniteit die we bij veel artiesten tegenwoordig wel missen.
Wie zich op de timetable van De Casino had gebaseerd om z'n vervoer naar huis te organiseren was er lelijk aan voor de moeite. Het was al bijna twintig na elf wanneer de laatste noot uitdoofde. De enige trein die dan nog reed was die boemel naar muziekdromenland. Die heb ik dan maar genomen. Ik ben nog volop onderweg en dat is helemaal niet erg, integendeel.
zaterdag 18 januari 2025, De Casino (Sint-Niklaas, BE) | tekst : Jan Guisset
Met dank aan: Biebob Concerts