Met hart en ziel. Bij de bandleden. Bij het publiek. Een groot gevoel van verbondenheid.
Bij concertverslagen wordt geopteerd dat je start met een duidelijke foto van het optreden. Een algemeen beeld, liefst waar de hele band zichtbaar op is, dat de sfeer wat weergeeft. Wel, af en toe moet een uitzondering hierop mogelijk zijn. Want dit eerste beeld is alleszeggend. Wie de tripod herkent, kent Amenra en weet dus ook wat dat betekent …
Vorige week vrijdag was het eindelijk zover! Het moment waar ik het voorbije halfjaar zo naar heb uitgekeken. Een liveshow van Amenra! Altijd een waar genot om over deze band te mogen schrijven. Zoals m’n collega John eerder zei, geef ik hier graag m’n ziel voor bloot. Amenra is inderdaad niet zomaar een band. Elke show van hen is een hele ervaring die het muzikale overstijgt. Een gevoel dat door merg en been gaat en je raakt in het allerdiepste van je ‘zijn’. Het weet pijnlijke punten te raken, maar lijkt ze ook meteen te willen helen. Amenra; een ervaring waar ik zó hard nood aan had!
De laatste keer dat ik Amenra zag, was in september. Hun show op Leffingeleuren. Dat ene optreden dat ervoor zorgde dat ik hier nu aan het schrijven ben (dank je wel daarvoor John – knipoog – ). En alweer een stukje over dat fantastische Belgische vijftal! Als Belg ben ik maar op weinig dingen trots wat betreft ons land. Als er een tegengestelde zou bestaan voor ‘chauvinisme’ zou ik dat woord hier zeker plaatsen. Maar "Fuck you, wereld! Wij hebben Amenra!" Onze Belgische muzikale metal(t)rots!
Op vrijdag 11 maart speelden ze een try-out van De Doorn in 4AD in Diksmuide. Ow zekers! Diksmuide, West-Vlaanderen = eens niet naar de andere kant van België moeten sjezen voor een optreden. (Want eerlijk is eerlijk, hier in West-Vlaanderen valt meestal niet zoveel te beleven.)
4AD, een concertzaal in het hartje van Diksmuide, gelegen ‘langs het water’. Soms heb je van die kleine gelukjes waar je misschien wel op hoopt maar niet op rekent, zoals onverwacht een plekje vinden om te parkeren terwijl het overal vol geparkeerd staat. Het overkwam me vrijdagavond. Het beloofde een geweldige avond te worden.
Ik was wat aan de late kant binnen waardoor er al behoorlijk wat volk in de muziekclub aanwezig was. Nogmaals het besef dat ik dit gevoel best wel had gemist. In een mum van tijd had ik m'n plaatsje vooraan het podium gevonden en terwijl ik nog volop rondom mij aan het kijken was, genietend van al dat volk dat hier voor dezelfde reden stond, doofden de lichten en kwam het vijftal op. Yes! Hier had ik zo naar uitgekeken!
Een set die zo goed in elkaar zat. Geen tijd om er rustig in te komen want met Ogentroost werd ik al volledig meegesleurd. Hartslag versnelt. Letterlijk. Ik voelde m’n hart kloppen in m’n keel en ik wist dat dat het gevoel was waar ik maandenlang had naar verlangd. Dit was het. Het eerste moment van pure euforie en dat al tijdens de eerste seconden! Tot ik met m’n voeten op de grond werd gezet, overmand door een zwaar geladen gevoel. De euforie van eerder verdwenen, maar nog steeds volledig meegezogen in de donkere klanken van de albumopener.
Een gevoel dat werd doorgetrokken in De Evenmens (We Zijn Even Mens). Met hart en ziel. Bij de bandleden. Bij het publiek. Een groot gevoel van verbondenheid.
Met Het Gloren werd voor mij een eerste hoogtepunt bereikt. De diepgang die dit nummer heeft … Wow! Iets wat live nóg meer tot z’n recht kwam. Als ik rond me keek, zag ik dat de rest van het publiek het met me eens was. “Jouw kroon, mijn zoon. Een gouden gewei. Jouw toorn, mijn zoon. De doorn in m’n zij.” Vanaf dat moment hing iedereen (die toen nog niet volledig aandachtig was) aan Colin zijn lippen. Een nummer dat uiteindelijk losbarstte tot een moment van pure extase. Wat een heerlijk gevoel! Tot de eerste noten van het volgende nummer weerklonken. Onmiddellijk een krop in m’n keel.
Voor Immer, twee korte woorden, maar met zoveel betekenis. Daarom zal dit nummer voor mij altijd erg speciaal zijn. Vrijdag was dit geen uitzondering. Al bij de eerste noten kreeg ik overal kippenvel. Dertien minuten lang herinnerd worden aan pijn en leed. Ik zou liegen als ik zeg dat ik het droog heb gehouden. Ondanks het volledig opgaan in de muziek, rolden tranen over m’n wangen. Het viel niet te controleren en dat voelde ook helemaal ok, want hoe hard dit nummer bij mij ook aankwam, de poëtische lyrics bieden ook zoveel hoop en kracht. Van begin tot eind, bij de hand genomen worden. Een houvast en toeverlaat. Letterlijk voelbaar. Dat nummer, dat moment daar, onbetaalbaar …
Met hun jongste album, dat toch wel compleet anders is dan de Mass-werken die we van hen kennen, was ik erg benieuwd hoe ze dit live zouden brengen.
Geleid door emotie. Terwijl ik lichtjes stond weg te dromen na die eerste helft van de set, werd ik weer wakker geschud. De gekende melodie van A Mon Âme. Absurd hoe elk van hun nummers me op hun eigen manier zo weten te grijpen. Elk z’n eigen intensiteit. Maar ze raken. Komen binnen. Één voor één. Met momenten best heftig. Dat werd maar weer eens duidelijk bij het horen van de woorden “Hand me the razor. Feed me the pain.” in Razoreater. Hoe doen ze dat toch? Ik heb er geen verklaring voor, maar geen enkele band of artiest heeft me ooit eerder zo weten te raken. En het is fijn als je zo’n ervaring kan delen met gelijkgezinden. Fatum Nos Iunget. De verbondenheid, bijna tastbaar.
Na Razoreater kregen we nog Ter Ziele en Am Kreuz voorgeschoteld. Twee klassiekers die iedereen wel duidelijk kon smaken. Ik vind het heerlijk dat hun setlists telkens zo gevarieerd zijn. Als ‘recente’ fan (ik ken hen nu ruim een jaar) is het fantastisch om zoveel verschillende nummers live te kunnen ervaren.
De show werd afgesloten met het nummer waarmee het voor mij allemaal begon. A Solitary Reign. Alé hup, nog een jankmomentje … En ook al heb ik dat nummer nu al verschillende keren live gehoord, de impact die het met zich meebrengt, blijft toch telkens even groot.
De woorden ‘Altijd En Overal’ werden op een doek geprojecteerd en het vijftal verdween daarna in alle stilte van het podium. Zal dat ooit anders zijn? Waarschijnlijk niet. En dat hoeft ook niet, want die eenvoud siert hen enorm. Zonder woorden weten ze keer op keer hun dankbaarheid te tonen. Een kunst.
Het publiek applaudisseerde. De honger gestild.
Na afloop toch nog even m’n collega John (onze Big Chief) opgezocht voor een babbeltje en snelle fotocheck. Ja, het was een avond om in te kaderen. De terugweg naar huis bestond dan ook uit nagenieten. De radio op de achtergrond, maar in gedachten nog volop bij de show die ik eerder die avond mocht ervaren. Zo in gedachten verzonken tot ik mezelf erop betrapte dat ik mee zat te zingen met de radio. Destiny’s Child met een nummer dat ik me nu niet meer kan herinneren. Het besef dat ik me opgewekt voelde, bezorgde me een glimlach. Een fijn gevoel.
Alweer een ervaring die niemand me nog afneemt en de perfecte opwarmer voor hun album releaseshow volgende week in Brussel!
Bekijk zeker ook het volledige fotoverslag van deze liveshow!
vrijdag 11 maart 2022, 4AD (Diksmuide) | Foto's: John Van de Mergel Tekst: July Bara