Zondag 26 januari 2020, Trix (Antwerpen) | Foto's: Marjolein Regterschot Tekst: Goedele Godfroid
Nuclear
De deur werd figuurlijk ingestampt met Nuclear, vijf gasten met donker krulhaar uit Chili die een oerdegelijke portie thrash opschotelden. De connectie tussen Zuid-Amerika en Thrash Metal blijft iets waar ik enkel naar kan raden maar nooit echt het antwoord op ga weten. Hoewel ik hier en daar invloeden van Slayer en Kreator hoorde, was het tegelijkertijd ook weer iets helemaal anders.
De zanger produceerde geluiden alsof hij aanvoerder was van een gigantisch orkenleger. En wij, wij miezerige metalfans die naar de Trix waren afgedroopt op een zondagavond waren blij om hierin mee te gaan. Onder de vrienden noemen wij dit genre 'rechtendoor', en rechtendoor ging het van het begin tot het einde.
1349
Met een glas rode wijn in de hand en klaar om net als Ghaal 'SATAN' te roepen stond ik te wachten op dit optreden. 1349 had de meest complexe en fijngelijnde illustraties op hun merchandise stand, wat soms ook veel zegt over een band. Buiten dat detail was ik nog onwetende van wat er over mij heen zou komen. Even een weetje tussendoor: 1349 is het jaar dat de zwarte pest Noorwegen had bereikt. Kwestie van de lugubere reputatie van true norwegian black metal in stand te houden.
Een man met onderarmen vol spikes en gure corpse paint komt op het podium. Dit is zo'n moment waarop de impact van muziek je invalt. Een pure, rauwe vorm van zelfexpressie en een outlet om de dagdagelijkse sleur volledig te vergeten. Het is indrukwekkend, goed gearticuleerd een ultrastrak gespeeld. Blast beats en riffs, riffs en blast beats maar vooral gekrijs, opzettelijke lelijkheid en pijn dat je helemaal van binnenuit zou opvreten moest je deze muziek permanent toelaten in je leven.
VLTIMAS
De term Blackened Death Metal was mij enkel nog maar bekend dankzij Behemoth. Als VLTIMAS geen bel doet rinkelen, doen de leden dat waarschijnlijk wel. Met een gitarist dat in Mayhem en Aura Noir heeft gespeeld, een drummer uit Cryptopsy en zanger David Vincent uit Morbid angel vormen ze een nieuwe supergroep met een album genaamd Something Wicked Marches In.
Vincent ziet eruit als een avant garde piraat-cowboy, maar wat hem een goeie frontman maakt is zijn wijd assortiment aan vocals. Hij executeerd growls, cleane vibrato’s door elkaar en zonder enige problemen.
Hoewel er veel variatie in zit, verdwijnen er ook een hoop nuances en specialiteiten in de overwinnende golf aan geluiden. Een zwart gat aan blast beats, growls en gitaren overstijgen de intrincieke, soms progressieve songwriting en maken het moeilijk om een orientatiepunt te vinden. Dit maakt het natuurlijk wel perfect voor mensen die gewoon willen doorknallen.
Abbath
Het is ongekend voor een black metal band om zo cult te klinken en tegelijkertijd zo humoristisch te zijn. Het begon al bij de merchandise stand waar je skateboards, Abbath corpse paint en voetbalsjaals kon kopen met Abbath zijn gezicht op. Niet alleen de band noemt Abbath, de man zelf noemt ook Abbath en dan is er nog eens een album genaamd Abbath. Gelukkig heet het tweede album niet Abbath II maar Outstrider. Beide albums zijn met Abbath (de man) zijn gezicht erop, toch wil hij het geen solo project noemen. Hij vindt zichzelf niet de baas, eerder de kapitein van het schip.
Het was strak, goed gespeeld, een immense comeback na zijn tijd in rehab. Dat de bindteksten onverstaanbaar waren werd goedgemaakt door de overtuigende gezichtsuitdrukkingen. Eigenlijk vrijwel topkwaliteit van het begin tot het einde.
Ze brachtten nummers van de twee albums, maar ook een paar zware Immortal songs zoals One by One en Against the Tide. Een mix tussen groovy Black Metal, vooral te horen in het nummer Harvest Pyre, black and roll en pure Norwegian Black Metal, te horen in de oudere immortal songs. Geen bismoment, geen doen-alsof. De laatste nummers knallen gewoon door zonder pauze, tot groot enthousiasme van het aanwezige orkenleger. Slotnummer 'TO WAR' is hier dan ook helemaal perfect voor.