Het muzieklandschap wijzigde gevoelig door de komst van gedoogde piraterij die streaming heet, met een stevige impact op de inkomsten van artiesten die meer dan ooit gedwongen worden de hort op te gaan. Begin maar als nobele onbekende. Een tournee opzetten betekent vaak dat je op het einde van de rit netto niets over houdt of zelfs middelen hebt toegestoken om het financiële plaatje rond te krijgen. Optredens in groezelige kroegen leveren vaak, naast een maaltijd en af en toe een douche enkel wat lunchgeld voor de volgende dag en (hopelijk) memorabele momenten op. Als er één ding is dat ik in dit quasi concertloze coronajaar niet heb gemist is het mensen die na een goed tot geweldig optreden naar de merchstand trekken om een praatje te maken met de artiest in kwestie. Op zich prima, maar niet zelden moet je dan de door artiesten gevreesde uitdrukking "ik heb uw plaat ...op mijn Spotify." horen. Mijn weinige nog resterende haren rijzen ten berge, mijn baard krult zich in elvendertig richtingen. U heeft kak, beste liefhebber. Dat de gemiddelde mens niet elke goede plaat kan kopen, daar heb ik alle begrip voor. Er wordt immers wekelijks een karrenvracht aan releases over ons uit gegoten. Maar pretendeer niet dat u een plaat bezit waarmee u de artiest zou steunen - want dat claimt u met die uitspraak - omdat je toevallig een (gratis) account op een streaming platform hebt. Verveel een artiest ook niet met dergelijke praatjes. Wat u op die merchtafel uitgestald ziet, ligt daar met een doel. Uit de kosten geraken en een habbekrats overhouden aan de hele onderneming als het even kan. Voor u kan het een mooi aandenken aan een niet te vergeten avond zijn.
Streaming platformen als Spotify leveren enkel iets op als je miljoenen streams kan laten optekenen. Dat betekent doorgaans dat het album of de single door een major werd uitgebracht en die vervolgens het gros van de royalty's opstrijken. De gemiddelde independent mag (ijdel) hopen dat hij voldoende streams haalt om de kost van het beschikbaar maken van zijn of haar muziek op streaming platforms terug te verdienen. Want ja, ook dat kost geld uiteraard. Om u een idee te geven wat streaming zoal opbrengt: volgens bronnen als Soundcharts, Digital Music Server en The Trichordist betaalde Spotify in 2020 gemiddeld het duizelingwekkende bedrag van 0,0032 Amerikaanse dollar per stream. De andere grote speler, Apple Music, dokt 0,0056 dollar per stream. Voor de Europeanen onder ons, dat is respectievelijk 0,0027 en 0,0047 euro per stream. En dat geldt voor de rijkere westerse landen. In markten als India ligt de payout per stream in het beste geval op een derde daarvan. En dat gaat dan nog niet allemaal naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor de creatie van het nummer of het album. Ook: hoe meer gebruikers die platformen hebben, hoe lager de payouts zullen zijn. Al zeker in het geval wanneer er een gratis versie beschikbaar is. Reclame levert niet half zo veel op als een abonnement, dus moeten de beschikbare fondsen verdeeld worden over meer streams. Intussen weten de CEO's van die beursgenoteerde bedrijven niet meer hoeveel wagens ze bezitten. Als u dus nogmaals tijdens een praatje met een bandlid met de glimlach op uw gezicht vertelt dat u diens plaat "bezit" op welk (gratis) streaming platform dan ook, besef dan wat een blijk van waardering dat is. Ik ga ervan uit dat u ook mijn verbale muilpeer in uw richting voor lief zal nemen.
Voorbeelden van streaming platformen als de bovenstaande zorgen ook voor behoorlijk ongewenste neveneffecten. Even een zoekopdracht ingeven in eender welke zoekmachine leert dat je streams kan kopen. Jawel, er zijn diensten te vinden die zorgen dat jouw aantal streams stevig opgedreven kan worden. Tegen betaling uiteraard. 10.000 streams? Dat kost u slechts 89 dollar, mijn beste. Dat ik daar zelf niet ben opgekomen! Wat een goudmijn! Er zijn gegarandeerd artiesten die in de val trappen.
Toch is niet alles kommer en kwel. Lever je een uitstekende plaat af, dan kan dat wel degelijk wat in gang zetten. Neem het uit Athene afkomstige Wormhog bijvoorbeeld. Wereldfaam verworven in de plaatselijke undergroundscene, maar daarbuiten heel lang een zorgvuldig verborgen geheim gebleven. In 2014 debuteerde de groep met de EP Mother Worm Father Hog. Die kreeg heel wat bijval maar het duurde zes jaar voor volwaardige opvolger Yellow Sea verscheen. Dat gebeurde in december 2020, maar in eerste instantie enkel digitaal. De verkoop van die digitale versie draaide echter goed genoeg om Yellow Sea wekenlang bovenaan de charts mee te laten draaien waardoor Electric Valley Records besloot in te gaan op de vraag naar een vinyl release. Die is sinds 2 april beschikbaar in drie varianten.
U vraagt zich af wat Wormhog dan zo speciaal maakt? Wel, de woestijnrockers kruiden hun stonerrock moeiteloos met elementen uit grunge en dat wordt mooi afgeleverd op een bedje van seventies prog. Het retrogevoel klinkt daarbij niet eens oubollig. De vocalen vinden het midden tussen epische doom en enkele van de betere zangers die de grungebeweging rijk was. De nummers zitten stuk voor stuk knap in elkaar, ze grooven en vloeien. De Almachtige Riff wordt aanbeden ten dienste van de song. De drums hadden misschien met iets meer panache in de mix mogen zitten, maar de bij momenten complexe tijdsignaturen verteren heel vlot. Yellow Sea is een plaatje dat zich met plezier laat herbeluisteren. Een keer of tien na elkaar zelfs. U bent intussen uiteraard al de Bandcamp-embed hieronder aan het beluisteren. Daar ben ik zeker van.
Het is echter een teken des tijds dat we een vinyl release voor een minder bekende groep al als een succes zien. Enfin, het verheugd mij in elk geval. Ooit was zo'n uitgave toch iets evidenter. Laat ons met zijn allen opnieuw inhoud geven aan het begrip "support" op een manier waarbij degene die voor jouw vertier zorgt er ook iets aan heeft. Werk als dat van de heren van Wormhog bijvoorbeeld smeekt er gewoon om!
