Het is inmiddels 4 jaar geleden sinds Monuments Phronesis uitbracht en sindsdien is er het één en ander binnen de band veranderd. Zanger Chris Barretto verliet de band een tijdje terug en werd vervangen door zanger Andy Cizek, die zowel live als op nieuwe nummers te horen is geweest. Ook gitarist Olly Steele liet vorig jaar weten de band te verlaten. Wel is Mike Malyan terug op drums. Met het nieuwe In Stasis krijgen we dan voor het eerst een full-length te horen zonder de genoemde ex-bandleden, wat het voor mij als liefhebber wel even spannend maakte hoe dit zou uitpakken. Monuments vind ik al een hele tijd één van de sterkste progressieve bands, maar wat voor invloed zouden de line-up veranderingen hebben in de sound? Het resultaat mag er gelukkig wezen en de band voegt met In Stasis één van de meest heavy albums aan hun discografie toe.
In Stasis zit vol groove, technische hoogstandjes, melodische riffs en clean en heavy vocalen die samen 10 hele vette tracks maken. Openingstrack No One Will Teach You is meteen herkenbaar Monuments en we horen hierop naast de vocalen van Andy ook oud zanger Neema Askari. Het daaropvolgende Lavos begint een stuk agressiever met een hoofdrol voor de drums van Mike Malyan en het snelle gitaarwerk van John Brown. Ook de kracht van de stem van Andy is hierop goed te horen.
Wat zeker ook benoemd moet worden is de samenwerking met Mick Gordon (bekend van o.a. de DOOM Eternal OST), die ontzettend goed heeft uitgepakt en een meer cinematische sfeer aan de Monuments sound toevoegt. Dit hoorden we al op singles als False Providence en Cardinal Red, met het vette en snelle gitaarwerk die door het hele nummer heen te horen is. De vette afwisseling tussen de heavy vocalen en de cleans is super sterk, de goede opbouw en de gas terug in de outro maken dat dit één van de krachtigste en zwaarste tracks op In Stasis is.
Zowel Opiate en Collapse zijn ijzersterke bangers en twee van de meest heavy tracks die Monuments tot nu toe hebben uitgebracht. Vooral Collapse doet denken aan ouder werk van de band, ten tijden van Gnosis of The Amanuensis, en de track bouwt op naar een brutal einde. Hoogtepuntjes op het album. Op In Stasis horen we op Arch Essence ook een vette samenwerking met Spencer Sotelo van Periphery. Een progressieve en technische track waarin de stem van Spencer en Andy elkaar goed aanvullen.
Voordat het album met The Cimmerian eindigt volgt eerst nog Makeshift Harmony, waar de band vlak voor release ook een video voor heeft uitgebracht. Op het groovy Makeshift Harmony horen we goed de dynamische range van Andy z’n stem en dit is een track die al snel in je hoofd blijft hangen.
In Stasis klinkt muzikaal weer vertrouwd als Monuments. Hier en daar meer experimenteel, intenser, cinematischer en een stuk agressiever (vergeleken met voorganger Phronesis). Het album luistert heerlijk weg en weet perfect het verleden met het heden te blenden en Monuments doet precies waar ze goed in zijn. Voor mij nu al één van de favorieten van 2022 en een album dat je als liefhebber absoluut moet horen.
Releasedatum: 15 april 2022
Luister:
