Voor het tweede jaar op rij laten onze recensenten in 'Just For The Record' albums aan bod komen die ze om één of andere reden niet hebben (kunnen) bespreken, maar die toch té sterk zijn om ze zomaar te laten liggen. Releases 2020 welteverstaan.
Deze review plande ik eerst kort na de release in augustus, maar door de drukte is het er niet meer van gekomen. Omdat ik mezelf toch meermaals betrap dat ik deze plaat nog maar eens opleg kon ik het niet laten om in mijn verlof toch maar eens een review neer te pennen.
The Killers voelen aan als een oude bekende. Hits als Mr. Brightside, Human en When You Were Young zijn niemand onbekend. Al moet ik toegeven dat ik pakweg een tiental jaar terug the Killers enkel kende van Human. Hun vorig album Wonderful Wonderful bracht hier verandering in. Sindsdien betrap ik mezelf erop dat ze dikwijls in mijn playlists verschijnen. Ondanks het feit dat velen die laatste plaat geen hoogvlieger vonden, hebben ze hier en daar toch nummers gemaakt die zijn blijven hangen. De verwachting was dan ook groot toen ze deze nieuwe plaat aankondigden.
Beginnen doen we nog rustig met My Own Soul's Warning. Mij niet onbekend omdat deze natuurlijk al enkele weken ervoor was opgepikt door enkele commerciële radiozenders (officiële release in juni). Het lied zelf heeft een religieus thema en gaat in tegen het geloof, of het vertrouwen dat onze Brandon kwijt is in datzelfde geloof. Een ander nummer die we al eerder leren kennen was Caution, wat toch wel kan gezien worden als een rasechte Killers - song, kon zo op hun vorige albums staan. Helemaal blij werd ik toch wel toen ik hoorde dat voor dit nummer die zalige outro afkomstig was van het gitaarspel van Lindsey Buckingham (ex - Fleetwood Mac). Een nummer die me qua gitaarsound trouwens volledig aan diezelfde band doet denken is Running towards a place. Kon het album dan nog verrassen? Of waren de twee beste singles al vooraf gereleased? Voor mij duurt het net iets te lang voor Dying Breed losbarst, die lange intro mocht gerust wat korter, maar een slecht nummer is het niet. Integendeel eens losgebarsten kan het er wel mee door. De bassline van My God doet ons vermoeden dat dit nummer dezelfde lange intro zal nodig hebben om los te barsten, maar gelukkig is niets minder waar. My God is misschien wel één van de beste nummers van dit album, al zal het voor sommigen misschien te bombastisch zijn. Verdergaand op liedjes met een sterke bassline in de intro gaan we richting When the Dreams Run Dry. Sommige recensenten vonden dat Brandon zijn stem wat 'rekte' op My God, maar ik vind dat hij dat eigenlijk op dit nummer net iets teveel doet. Om dan toch nog even terug te keren naar nummers met een veelbelovende intro is ook Blowback het vermelden waard. Echter iets teveel van hetzelfde, jammer dat dit nummer niet ergens ontploft maar op de vlakte blijft. Geef mij dan maar Imploding the Mirage niet voor niets de titelsong van het album. Het kinderlijke begin, die stilaan overgaat in een dansbaar nummer, met typische Killers sound. Vrolijkheid staat centraal in dit nummer en dat is misschien wel de reden dat ik het album toch nog dikwijls opleg, ondanks het feit dat er maar een paar echte toppers in zitten. Ideaal album voor een rustige zondagmiddag, of in dit geval, een rustige vakantiedag.
Releasedatum: 21 augustus 2020
luister