In alle eerlijkheid, ik had tot enkele weken terug nog nooit van deze band gehoord. Al is dat misschien niet zo verwonderlijk gezien ik de tweede helft van de jaren negentig wat 'metal' betreft compleet gemist/genegeerd heb. Pas bij het nieuwe millennium keerde de honger terug en toen was dit 'collectief', na drie albums en een split, ondergedoken.
Iceburn zou destijds gekend zijn voor hun unieke stijl die elementen uit jazz, heavy metal, punk en klassieke muziek bevat. Moet ik dan toch eens beluisteren want dit hoor ik hier absoluut niet. Wat ik wel hoor is goeie ouwe sludge/doom: loodzwaar en slepend met zo nu en dan het gaspedaal half ingeduwd. En gezien het over slechts twee nummers gaat, zal ik beide even kort toelichten.
Healing the Ouroboros klinkt als Down uit de Nola periode, niet toevallig uit 1995. Het nummer begint (en eindigt) pikdonker met een drumroffel en wat improv op de gitaar. De roffel gaat over in dreunende mokerslagen tot een vette riff de eigenlijke start aankondigt en we de perfecte headbanger krijgen. Gedurende een dikke vier minuten is het puur genieten en verlies je zowaar elk besef van tijd. Een gitaarsolo/-riedel domineert het middenstuk en de daarbij horende tempoversnelling. Vier minuten die me vrij snel op de zenuwen beginnen werken wegens te repetitief en te weinig inventief om te blijven boeien. Volgt een psychedelisch gedeelte dat sterk gas terugneemt en de voorbode is om die gedowntunede riff te hernemen richting de finale ... die eigenlijk terug het begin is. Uiterst geslaagd moet ik zeggen, wat niet evident is voor een song van bijna negentien minuten.
Dahlia Rides the Firebird speelt leentjebuur bij Sleep, al brengt Iceburn net iets meer variatie door er lekker lang op los te jammen. Hier boeit de solo wel en laat main man Gentry Dentry zijn creativiteit de vrije loop. Zou iemand me willen wijsmaken dat we een nieuwe van Earthless horen, ik zou het nog geloven ook. Dahlia staat voor bijna achttien minuten genieten, waarbij ik me regelmatig afvraag of ik nog steeds hetzelfde nummer hoor. Niet dat de song alle kanten uitschiet. De variatie zit hem in subtiele shift qua sfeer en tempo die hypnotiserend werken.
Benieuwd wat de fans/kenners van Asclepius vinden. Voor mij is het alvast een geslaagde eerste kennismaking.
Releasedatum: 25 juni 2021
luister
lees
Asclepius is the new album from the ever-evolving and adventurous collective Iceburn, who return with their first new material in twenty years, which Southern Lord shall release on 25th June on LP and digital formats.
Much like the mythical ouroboros that appear in their music, Iceburn have come full circle, as Gentry Densley comments, “Iceburn had always been about progressing and pushing the boundaries, pushing the music ahead of ourselves so we had to work to catch up. This new record comes from a place of rediscovery of who we are deep down, a place that with all it's challenges and comforts, ultimately feels like home.”
He continues, “In recent years Iceburn basically became four friends hanging out and working on music. After all going in different directions for so many years we found ways to embrace our earliest influences and the foundations of our musical selves. We basically cycled back to the way we made music in our heyday, our salad days, and it felt right once again.”
The rawness of Asclepius harks back to the days of their early records (such as Hephaestus), and fuses elements of metal, jazz, psychedelia, and rock with a seamless flow, monolithic riffs, swirling harmonies, and a groove that are the cornerstones of their sound.
Asclepius comprises two long-form tracks, “Healing The Ouroboros” and ‘Dahlia Rides the Firebird’, the latter is based on an old traditional Greek tune. With some members majoring in classics/philosophy, music/composition and studying ethnomusicology - classic mythology has always been a key reference point for the themes of their music. That the new record is named after the god of healing and medicine and arriving at this moment in time is coincidence, as the band comments, “It felt like we needed healing even before this pandemic hit.”
The line-up on Asclepius represents the core of Iceburn through the early formative years. Iceburn, later the Iceburn Collective, initially existed from 1990 to 2001. Later reuniting in 2007 with this current lineup again at the core. The band's initial output slowly evolved from hardcore and metal to free improvisation and noise, The 10 year arc saw the band following their own path and becoming more and more obscure as they got deeper into unknown musical worlds. By 2000 the cycle seemed complete and Iceburn did their final tour in Europe 2001. In 2007 this early core crew reunited to play a local anniversary show focused on the earliest material. Every few years since they would get together for another 'reunion' until that word became more of a joke, it was clear the band was back, getting together every week, and working on new material.
ICEBURN LINE UP:
Joseph 'Chubba' Smith - drums, founding member of Iceburn from 1990-'93 then 2007-present
James Holder - guitar, was also a founding member from '90-'95 and '07 to present
Cache Tolman - bass, '91-97 off and on, and '07 to present
Kommentare