Lang moest ik niets hebben van 'all instrumental' bands of muziek, ik had écht nood aan zang om te bepalen of ik er wat mee kon of niet. Tuurlijk, een lang uitgesponnen solo of jam of hier en daar eens een instrumentaal intermezzo kon wel, maar liefst niet te veel of niet te lang. Dan viel ik als bij toeval op From The Ages van Earthless en stelde ik mijn mening bij: damn, zang is niet echt noodzakelijk zolang een instrumentaal nummer maar genoeg afwisseling en dynamiek heeft om te kunnen boeien. Ik kon me zelfs niet voorstellen dat iemand hier zijn keelgat zou openzetten en al het moois dat ik hoorde zou durven verstoren! Al deden de drie van Earthless dat uiteindelijk toch zelf, zij het dan héél sporadisch. Op vandaag is genieten van een instrumentaal album nog steeds een uitzondering voor mij. Het lukt perfect bij bands als Long Distance Calling, Monkey 3, Bruit, Of Blood And Mercury, ... maar dat blijven toch ergens de uitzonderingen.
Zonder al te veel aankondiging of poeha dropte dan een nieuwe Earthless. Zou deze de lijn van Black Heaven (zes!! songs én zang) doortrekken? Een blik op de tracklist maakte meteen duidelijk dat dit niet het geval was. Terug naar hun roots met één nummer per albumzijde, volledig instrumentaal en toch een duur van méér dan een uur. Zou dit een lijdensweg worden? Hell no! Van bij de opener (het eerste deel van de veertig minuten durende titeltrack) is duidelijk dat Earthless misschien wel hun sterkste album ooit afleveren. De drie muzikanten nemen tijd om hun nummers te laten 'leven', een beetje als karakters in sterke films en tv series. Dat laat ruimte toe, afwisseling in sferen en ritmes, de mogelijkheid tot improvisatie, want als er iets is waar ze zowat onklopbaar in zijn dan is het wel improv. Earthless is een liveband pure sang, een band die niet echt songs volgens bepaalde structuren schrijft, maar ze eerder laat uitmonden in jams. Die jams zijn gewoonlijk ook de basis voor een nummer. Vandaaruit kan het alle kanten op en zijn ze ditmaal ook bij het verhaal achter Night Parade ... gekomen: het gaat om een oude Japanse legende - Hyakki Yagyō - waarbij een horde demonen, geesten en andere griezels jaarlijks een slapend dorpje belagen.
Night Parade ... staat opnieuw voor een rijke combinatie van classic rock, psychedelic rock, hard rock en zelfs een scheut blues rock. De fundamenten worden gelegd én gedragen door de über-fantastische drummer Mario Rubalcaba die wordt gesteund door bassist Mike Eginton. Gitarist Isaiah Mitchell kan met deze ritmesectie als onderbouw volledig losgaan en laat dan ook een immens ruim pallet aan geluiden en sferen horen. Immense troeven blijven het strakke en ritmisch erg gevarieerde drumwerk, de vele wissels in tempo en sferen zonder dat het erover gaat én natuurlijk de ruimte die de muzikanten tussen de noten laten en elkaar geven. Adembenemend trouwens om uit de gitaar van Mitchell klassiekers als Iommi, Page, Nugent, Richrath, maar ook klasbakken uit thrash, NWOBHM en zoveel meer te horen.
Releasedatum: 28 januari 2022
luister
lees
Given the record’s inspiration, it should come as no surprise that Night Parade Of One Hundred Demons strikes a more sinister tone than the rest of the band’s catalogue. “It definitely has a darker, almost evil kind of vibe compared to stuff we’ve done in the past,” Rubalcaba says. “There’s more paranoia and noise, and some of Isaiah’s whammy-bar stuff kind of reminds me of these Jeff Hanneman moments in Reign In Blood, where it just seems like everything is going to hell. It’s pretty fun.”
When Eginton wasn’t tracking his bass parts, he worked on the album’s incredible sleeve art.
“I basically wanted to draw my interpretation of the folk story,” Eginton explains. “I started researching the different Yōkai—the demons—and really got into it. It was really cool reading about where they came from and what their interactions with humans were. Then I tried to create what I imagined the event might look like. I didn’t get a hundred in there, but I got quite a few.”
Their latest is a return to the epic instrumentals Earthless made their unmistakable name on, whereas 2018’s "Black Heaven" featured shorter songs and vocals from guitarist Isaiah Mitchell on much of the album—an unprecedented move for the trio. "Black Heaven" was recorded while Mitchell was living in the Bay Area, which made it difficult for the band to get together and work on the type of long instrumental pieces they’re known for. But, in March 2020 -- specifically, the night the pandemic lockdown kicked in -- Mitchell moved back to San Diego from the Bay Area. Bad timing, perhaps—or maybe perfect timing.
“With Isaiah here, we were able to get together once or twice a week to work on these jams,” Rubalcaba says. “We got back to our original songwriting process of just playing and building off each other little by little. And we actually had the time to do that, which was creatively inspiring.”
All told, "Night Parade Of One Hundred Demons" isn’t just a return to the band’s traditional format—it’s a return to their very beginnings. “This album actually has the very first Earthless riff in it,” Eginton reveals. “We just recorded it 20 years after we wrote it."
"Night Parade Of One Hundred Demons" was captured by childhood friend Ben Moore (Diamanda Galas, Burt Bacharach, Ceremony, Hot Snakes) and is available today via Nuclear Blast.
