Je kunt van Ozzy Osbourne zeggen wat je wilt, maar links- of rechtsom verdient hij respect. Hij is toch een van de uitvinders van het heavy metal genre. En niet alleen daarom. Ozzy is 71 jaar. Hij heeft zoveel drank en drugs gebruikt dat-ie allang dood had moeten zijn, hij heeft Parkinson en is zo ziek dat hij voor komend voorjaar de Noord-Amerikaanse tour heeft moeten afzeggen. Maar afgelopen jaar heeft hij wel een nieuw album gemaakt. Kortom, wat je van dat alles vindt, moet je zelf weten, maar respect verdient-ie!
Ordinary Man verscheen afgelopen vrijdag, 21 februari. En, om maar meteen met de deur in huis te vallen, het is een alleszins acceptabel album geworden. De enige terughoudendheid die gedurende het hele album in het achterhoofd blijft hangen is: hoe kan Osbourne heden ten dage nog steeds zo’n stem hebben. Dit moet geautotuned zijn. Maar dan nog….
Meteen vanaf het eerste nummer, Straight To Hell, wordt de aandacht gepakt. Beginnend met een kort koortje gaat het al snel over in een pakkende gitaarriff met de pakkende stem van de baas die zegt: “Alright now.” Het is alsof hij de luisteraar gerust wil stellen: “Maak je niet druk, die is wel een leuk album. Hier kun je wel van genieten.” En áls dat is wat hij wil zeggen, heeft hij gelijk.
Opvallend is dat Osbourne op dit album omringd wordt door niet de minste muzikanten Heerlijk strak gitaargeweld, o.a. van Slash, de bas wordt op bijna alle nummers gespeeld door Duff McKagan en het drumgeweld is van RHCP-drummer Chad Smith. Het ondersteunt Ozzy’s stem buitengewoon goed en maakt de neiging tot hoofdschudden enkel groter. Heel goed voorbeeld daarvan is All My Life, een nummer waarbij de coupletten gezongen worden met minimale muzikale begeleiding, maar tijdens de refreinen wordt er dan zo’n kanon muziek over je heen geschoten, dat je gewoonweg niet kunt stilzitten.
Het titelnummer van het album, Ordinary Man, is een duet met Elton John (72, bijna 73 jaar), waarbij de heren min of meer verhalen over hun leven. Over hoe ze niet voorbereid waren op roem en bekendheid, over hoe ze goed en slecht zijn geweest, over hoe ze dronken, high, maar ook nuchter zijn geweest, maar hoe ze al met al toch ook maar gewone mannen zijn. Het is een heel rustig nummer, maar ontegenzeggelijk een van de mooiste nummers op het album.
Wat volgt zijn een paar nummers waarvan de titels niet opvallend zijn voor een Ozzy-album, zoals Under The Graveyard, Eat Me en Today Is The End. Geen nummers die opvallen, niet door schoonheid noch doordat ze tegenvallen.
Het album wordt afgesloten met duetten. De ene, It’s A Raid, is een duet met Post Malone. Het is by far het snelste nummer op het album. Het laatste nummer is Take What You Want, een duet dat te boek staat als “Post Malone feat. Ozzy Osbourne” en vorig jaar al terug te vinden was op Malone’s laatste album Hollywood’s Bleeding.
Je kunt je afvragen of Ozzy Osbourne nog muziek moet maken, gezien zijn leeftijd, zijn verleden en zijn gezondheid. Tegelijkertijd moet je, na beluisteren van dit album zeggen: “Gelukkig heeft Ozzy weer eens een album gemaakt.”
(Bertus Elings)
Score: 75/100
Info
Release datum: 21 februari 2020
Label: Epic Records / UMG
Producer: Andrew Watt
Uitgaven: cd, lp, mc, digital platforms
Singles
Under the Graveyard: https://youtu.be/iuzyA5gDa4E
Straight tot Hell: https://youtu.be/kSRNrVjISRQ
Ordinary Man: https://youtu.be/fWUxkZEuJG4
It’s a Raid: https://youtu.be/atcuCyX__f8
Tracklist
Straight to hell All my life Goodbye Ordinary man (ft. Elton John) Under the graveyard Eat me Today is the end Scary litle green men Holy for tonight It's a raid (ft. Post Malone) Take what you want (ft. Post Malone & Travis Scott)