maandag 16 september 2019, Het Depot (Leuven) | foto's: Peter Verstraeten
Voor de volledigheid: het ging die avond om 'Glenn Hughes brings classic Deep Purple Live', m.a.w. enkel songs uit 'zijn' Mark III en Mark IV periode, aangevuld met twee andere klassiekers. Maar eerst even kort wat Phil Campbell & The Bastard Sons betreft.
Goed en vol speelvreugde gebracht krijgen we zowat alle rock&roll clichés op een hoopje geserveerd. Het twee nummer heeft dezelfde aanzet als Girls Got Rythm en bij het volgende nummer horen we duidelijk de bass sound van Lemmy. Na Silver Machine wordt dan - het was te verwachten zeker - Ace Of Spades gespeeld. Het mag vanzelfsprekend simpel, daar is niets mis mee en zolang de fans zich amuseren ga je mij ook niet horen klagen. Hadden ze hier één of andere tribute band gezet, het was nog goed geweest. Het merendeel van de generaties geboren 1970 of ervoor heeft toch niets aan 'nieuwe' muziek en hoort liever alles uit 'hun tijd'. Wat Glenn Hughes betreft, je bent ervoor of niet. In alle eerlijkheid en met alle respect voor de bassist/zanger die héél wat persoonlijke én professionele ups en downs heeft gekend: ik behoor tot die tweede categorie. Dat de goede man een zéér rijk gevulde carrière heeft gekend na Deep Purple is blijkbaar niet duidelijk voor een deel van de aanwezigen: solo albums sinds 1977? Hughes/Thrall? Hughes Turner Project? Black Sabbath? Phenomena? Black Country Communion? Ik voel me bijna een GH expert, terwijl zijn Deep Purple periode écht wel aan mij voorbij is gegaan. Ik hoorde hem ooit Burn verkrachten (Live in California 1974) en het was meteen boeken dicht voor mij. Door zijn fans echter steevast The Voice Of Rock genoemd omwille van zijn ruim stembereik, toont nog maar eens aan dat smaken verschillen. Bottom line: who am I anyway!
Een mixtape zorgt ervoor dat onze aandacht richting het podium wordt getrokken en met Stormbringer komt Mr. Hughes en zijn schitterende band binnen. Een beetje mak wat mij betreft en het feit dat hij binnen de 2' al staat te krijsen doet mij het ergste voor die avond vrezen. Tijdens Might Just Take Your Life staat hij zelfs, zonder enige power, te piepen (ik kan het niet beter omschrijven). Meermaals tijdens het optreden denk ik: "Luister a.u.b. naar hoe Coverdale die zangpartijen brengt...zo moet het!", maar het is nu éénmaal de avond van Hughes, dus hoogtijd dat ik me erover zet. De band is echter fenomenaal en speelt alle partijen vlekkeloos én met véél passie. Chapeau!
Bij Sail Away doet hij het dan wat rustiger aan en komt die aangename en zalige soulstem naar boven. Ja, zo mag ik hem wel, al kan hij ergens halverwege het krijsen niet laten. De spacy keyboard solo van Jay Boe maakt echter alles weer goed. Hughes voelt zich trouwens beter dan ooit, dankt die hogere macht die hem zijn stem gaf en geeft die stem nu vol liefde aan zijn fans. Ik frons even de wenkbrauwen bij een dergelijk praatje, maar wanneer hij het soulvolle You Keep On Moving zo intens mooi brengt en het publiek wat laat mee kelen, dan kan ik niet anders dan mee genieten.
Tommy Bolan blijft vanzelfsprekend in zijn hart en dus blijft Getting Tighter steevast deel uitmaken van elke set sinds 1976. Ook de 'wahwah' pedaal uit die periode is helemaal terug en wordt mooi gebruikt tijdens een kort duel tussen bas en gitaar (een geweldige Søren Andersen). Tijdens het bluesy middenstuk mag Jay Boe nog wat 'spelen' en afsluiten doet Hughes zelf vocaal soulvol prachtig en met een funky bass solo. Ash Sheehan kleeft er een drum solo aan want, wat dachten jullie, we zijn terug gekatapulteerd naar de jaren '70 waar dit nog kon.
Mistreated is een song waar ik natuurlijk erg naar uitkijk en tegelijk het ergste bij vrees. Dit is een ultieme Coverdale song, waarbij krachtige, donkere, bluesy vocalen het nummer naar eenzame hoogten stuwen. De gitaarintro van Andersen is machtig en helemaal '70s, Hughes begint immens sterk, moet dan echter weer wat vocale spielereien uit zijn keel persen (de fans staan te kwijlen terwijl ik gruwel). Het sublieme samenspel tussen de Hammond klanken en gitaarpartijen maken alles weer goed tot....Mr. Hughes op het einde terug een potje moet krijsen. FUCK!
Nu is het hek helemaal van de dam, want ook tijdens Smoke On The Water, met een stukje Lazy als intro en Georgia On My Mind als finale, louter op basis van Hammond en stem, kan hij het niet soulvol houden terwijl het nummer (GOMM) dit juist vraagt. Less is more denk ik dan.
Als toegift volgt een gedreven renditie van Burn en bij Highway Star geeft Hughes de basgitaar aan (een roadie?) om zich volledig te concentreren op....het krijsen. Maar hier mag het verdorie omdat je het verwacht bij deze song én omdat Gillan het zelf niet meer kan. Top!
Na bijna 2u 'classics' hou ik er toch een goed gevoel aan over en ben ik wel blij dat ik hem eens aan het werk heb gezien.
Verder onthoud ik: - dat ook 50+ers krampachtig staan filmen met hun gsm - dat ik enorm veel speelplezier zag bij de band en dat elke muzikant voldoende ruimte kreeg
- dat het bij de toegift precies 'past bedtime' was voor een deel van het publiek, want de zaal begon geleidelijk aan leeg te lopen
- dat Richie Blackmore een glazen bol had toen hij tijdens het schrijven van Mistreated tegen jon Glenneke zei: "It's gonna be OK" En het is uiteindelijk best 'OK' gekomen voor Glenn Hughes, zij het ook niet meer dan dat.
Setlist
Stormbringer Might Just Take Your Life Sail Away You Keep On Moving Getting Tighter Mistreated Smoke On The Water/Georgia On My Mind encore: Burn Highway Star