11 april 2019, De Roma (Borgerhout)
Marissa Nadler staat voor intense passie, geen steriele perfectie en dus loopt er al eens iets fout, temeer ze er in De Roma helemaal alleen voor staat. Neen, het was nooit de bedoeling die avond met een full band op te treden, hoewel steeds de kans bestaat dat ze een Milky Burgess (hij verzorgde in de Botanique zowel gitaar, keys, bass pedals als harmony vox) aan haar zijde heeft. Dus was het behelpen met...een loop station. Een nieuwe beleving en dus nog wat zoeken. Opener For My Crimes maakte duidelijk: we zouden haar songs in hun meest pure vorm krijgen, zoals ze initieel geschreven zijn. Marissa betoverde ons meteen met die fantastische stem van haar en het getokkel, op één uitzondering na, op elektrische gitaar. De Roma had een zittende opstelling voorzien waarbij de aanwezigen allemaal netjes plaats namen aan tafeltjes, niemand op en af moest lopen om drankjes te halen en we allemaal een perfect, onbelemmerd zicht op het immense podium hadden. Extra sfeer en intimiteit werden gecreëerd door een subtiele lichtshow. Een perfecte setting waarbinnen de steeds timide overkomende Nadler zich - ondanks een ferme jetlag - als een visje in het ruime water voelde.
En dus werd Poison (uit de samenwerking met John Cale eerder dit jaar) met een knipoog aangekondigd als een happy song. Toen die vervloekte loopstation niet wilde stoppen op het einde van Dead City Emily, maakte ze ons op de meest charmante manier duidelijk dat ze eigenlijk gezelschap op het podium zou hebben. Last minute changes en dus last minute solutions.
Tijdens ...Gene Clark...riep ze zo de 'geest' van Sharon Van Etten op door zelf de harmonies toe te voegen. Over wat een prachtig stemgeluid ze beschikt kregen we te horen bij Just A Little Bit Of Rain: zo fluweel zacht en breekbaar dat je er stiller dan stil van wordt. Een stukje slidewerk maakte het helemaal af. Hoe rijk haar stem dan weer is bleek toen ze tijdens Blue Vapor meerdere vocale lagen toevoegde en het nummer zo deed aanzwellen, om alles dan geleidelijk aan te doen uitdoven naar het einde toe. Het greep je naar de keel, het was subliem.
Wie maalde erom dat die loopstation dan niet op het juiste moment wilde stoppen, of gewoon opnieuw van start ging. Of Dat ze ...Move To The South eens opnieuw moest inzetten. De oprecht eerlijke en open manier waarop Nadler hiermee omgaat, maakt alles net héél echt en zorgt voor een intieme band met haar publiek. Het voelt soms aan alsof je bij iets unieks betrokken wordt, je voelt mee met een authentieke artiest die durft...op haar bek gaan en je zo toe laat in haar wereld. Het zijn kleine imperfecties die het af maken.
Wanneer ze tijdens de bisronde een mooie cover van Save Me A Place neerzet, geeft een bezorgde fan aan dat ze op die manier toch geen afscheid kan nemen. En zo krijgen we nog een extra donkere Leonard Cohen voordat het doek definitief valt.
Mijn twijfels of Marissa Nadler me voor een tweede maal op korte termijn zou kunnen boeien, werden volledig weggenomen. Ook al bestond de setlist grotendeels uit dezelfde songs als op 28 oktober van vorig jaar en zaten Interlocking noch Flamethrower - twee van mijn absolute favorieten uit For My Crimes - in de set. Marissa Nadler hélemaal alleen op een podium of gesteund door één extra muzikant, het is al een wereld van verschil en beide werelden zijn van een adembenemende schoonheid.
Setlist
For My Crimes
Poison Dead City Emily
I Can't Listen To Gene Clark Anymore
Dying Breed
Just A Little Bit Of Rain (cover Fred Neil) Said Goodbye To That Car
Blue Vapor
Are You Really Going To Move To The South? Firecrackers Fifty Five Falls (bis)
Anyone Else Save Me A Place (cover Fleetwood Mac) That's No Way To Say Goodbye (cover Leonard Cohen)
Interview
(volgt)