29 maart 2019, De Roma (Antwerpen)
Mijn eerste bezoek aan De Roma, een karaktervolle voormalige bioscoop, was er eentje om in te lijsten. Adia Victoria is een rasperformer die zich zowel in haar muziek als poëzie hélemaal geeft. Ze is bovendien een erg sterke en intelligente vrouw die geen blad voor de mond neemt. Dat ik haar vooraf mocht interviewen was dus mooi meegenomen. Toegegeven, het optreden zelf vond niet in de grote zaal plaats, wel in de foyer, oftewel de ruimte tussen de inkomhal en de eigenlijke zaal. Zowel Adia als ikzelf moeten onze plaats onder de groten dus nog verdienen, maar daar wordt aan gewerkt.
De in Nashville residerende Victoria brengt niet zomaar liedjes, neen, ze vertelt verhalen. Verhalen die putten uit haar eigen bewogen leven als Afro-Amerikaanse in het Zuiden van de V.S. Verhalen die ras, religie, machteloosheid en onderdrukking als thema hebben. Waar ze op haar debuut Beyond The Bloodhounds nog erg scherp sneed, zowel qua geluid als tekstueel, pakt ze het op de opvolger Silences een stuk subtieler aan. Muzikaal dan toch, want haar woorden blijven direct en confronterend.
Adia Victoria dompelt ons anderhalf uur onder in haar versie van de Blues. Niet dat zo kenmerkende 12-bar shuffle geluid waar wij dit genre mee associëren, wel de reeds eerder vermelde thematiek die ze uitdraagt via haar nummers en optreden. Doordat ze als het ware in de huid kruipt van een vrouw die alles beleeft, wordt je als publiek meegezogen in haar wereld. Voor de 250 aanwezigen was het intens genieten...en toch ook even stil staan bij de niet mis te verstane boodschap.
Net als op Silences opent ze met Clean, een kort sfeervol nummer met een filmische grandeur. Haar gracieuze verschijning en gecontroleerde, coole manier van zingen doen meteen naar adem happen: "There is no God 'cause I went out and killed my God" sneert ze fluweelzacht. Het zijn dergelijke contrasten die haar tot één van de meest boeiende hedendaagse perfomers maken. Bring Her Back opent met een typische donkere Americana gitaarklanken (16 Horsepower, Hutterite Mile) die haar de stempel Gothic Blues opleverden. Ze vertelt over de gevaren bij het bestrijden van onderdrukking. De tekst spreekt boekdelen: "Drag her by her hair" en wat later de mokerslag "He'll let them nigger burn". De ingetogen kracht die van het podium straalt siert haar.
Tijdens Pacolet Road gaan we even lekker aan het swingen en mag haar uitstekende band los gaan. Stuk voor stuk topmuzikanten: Mason Hickman (g), Jason Harris (b), Peter Eddins (k), Tim 'Knapps' Beaty (d), Chazen Singleton (sax) en Austin Earl Wilhoite (sax). Haar eerste single Dope Queen Blues opent met een click track-achtige percussie en drijft verder op stevige piano akkoorden om naar het einde toe via een saxofoon passage en een stevige drumbeat tot een climax te komen. De drums en horns blijven centraal op Different Kind Of Love dat er opnieuw vlotjes op los swingt en ook Hickman mag met de gitaaraccenten strooien. Volgt een geslaagde cover, van triphoppers Portishead: Wandering Star blijft donker maar krijgt wat meer tempo - Knapps en Harris bepalen de toon - alsook prachtige kleur dankzij de blazers van Singleton en Wilhoite.
We keren dan terug in de tijd met Me And The Devil (uit haar Baby Blues EP, 2017) en een razende versie van Dead Eyes uit haar debuut. Steeds leuk om Adia de gitaar te zien om hangen en als een bezetene zien tekeer gaan.
Een volgend hoogtepunt is het jazzy Heathen: "I like to do things my way or I don't do 'em at all"....we hebben het vanzelfsprekend al lang begrepen. Om één of andere reden doet Mortimer's Blues me steeds denken aan Mr. Lonely van Bobby Vinton. Is het die 60's vibe, dat duistere kantje of louter het stukje refrein? Verder hebben beide songs niets met elkaar gemeen. The City sluit de reguliere set dan op een zacht-reflecterende wijze af. De stem van Adia Victoria klinkt hier zo breekbaar dat je af en toe vreest dat ze een noot niet zal halen. Peter Eddins tekent een mooi klanktapijt uit en de horns werken af. Subliem.
Verrassend - of toch niet? - krijgen we tijdens de bisronde geen Stuck In The South, maar een tweede cover, m.n. Laissez Tomber Les Filles. OK, dit is België en Adia spreekt perfect Frans. Laat ons echter niet vergeten dat we in Antwerpen zijn én SITS toch een klassieker is die niet mag ontbreken. Klein en enig minpuntje wat mij betreft die avond. Temeer Adia zichzelf tijdens Devil Is A Lie stevig herpakt en deze wrange, haakse oefening van horns en keys (die hier het snarengepluk op strings vervangen) richting een bijtend einde stuurt.
Duw deze jonge vrouw vooral niet in een hokje: Blues, Gothic Blues/Americana, Punk Blues, ...whatever.
Adia Victoria is vooral een intense, innemende performer met een 'stem', die muzikaal put uit een rijke schat aan tradities.
Setlist Clean
Bring Her Back
Pacolet Road
The Needle's Eye
Dope Queen Blues
Different Kind Of Love
Wandering Star (cover Portishead)
Me And The Devil
Dead Eyes
Nice Folks
Cry Wolf
Out Of Love
Heathen
Mortimer's Blues
The City
(bis)
Laissez Tomber Les Filles (cover Serge Gainsbourg
Devil Is A Lie
Interview (volgt nog)