22 maart 2019, Arenbergschouwburg (Antwerpen)
22 maart 2016 staat bij iedereen in België in zijn geheugen als de dag van de aanslag op Brussels AirPort en Maalbeek metro. Maar waar waren jullie ‘s avonds om 21u?
Iedereen ging ervan uit dat België op zijn gat lag en dat iedereen vastgekluisterd voor een TV-scherm zat voor het laatste nieuws over de aanslag en de daders. In de Arenbergschouwburg ging het leven echter gewoon verder. Na enig overleg speelde Saul Williams voor een zeer schaars opgekomen publiek zijn set. Er was zelfs zo weinig volk dat Saul het podium liet voor wat het was en gewoon tussen het volk zijn ding ging doen. De MartyrLoserKing tour ging gewoon verder met aanklachten tegen Trump, nog voor hij verkozen was, politieke statements tegen terrorisme, maar vooral sociale gerechtigheid en protest in het internettijdperk…
Saul Williams was al jaren bezig maar kwam pas echt in de belangstelling van het grotere publiek als support act voor Nine Inch Nails, iets wat voor veel mensen ongepast was, maar toch bleek het een voltreffer te zijn. Twee zeer uiteenlopende genres die toch in hun boodschap samenkwamen.
22 maart 2019, zelfde plaats zelfde uur, 3 jaar later, What’s going on?
Komiek en Antwerpenaar Nigel Williams, geen familie, doet even het verhaal van de aanslagen nog eens als introductie.
Maar eerst even aandacht voor Darell Cole. Geboren in Londen, met roots in Sierra Leone, maar ondertussen al 15 jaar woonachtig in Antwerpen. Ondanks dat hij ons even uitnodigt voor een “pintschje straks aan den toooog” doet hij verder alles in perfect Engels.
Wat hij op het podium brengt is ongezien in België. We hebben al heel wat Belgische hiphop zien passeren de laatste 25 jaar, maar niets van deze kwaliteit en intensiteit. Hij wordt bijgestaan door een DJ en saxofonist, de eerste zorgt voor vette trage beats, de tweede voor een funky en jazzy atmosfeer waarop Darrell schitterende rhymes strooit van waargebeurde verhalen.
Spijtig dat er de zaal nog niet voller gelopen is, wie later kwam had ongelijk.
En dan is het tijd voor Saul. Net zoals 3 jaar geleden wordt een scherm gevuld met slogans op VHS-gestoorde beelden waar primitief maar doeltreffende animaties van dollarbiljetten, moordwapens, bloed en oliepompen bijkomen. Niets is gerelateerd aan een specifiek nummer, het lijkt eerder random gecreëerd te worden, want dezelfde slogans komen terug op andere achtergronden en in willekeurige volgorde. “God is a Single Mother”, “Parce que je suis connectie”, “Ignore the Data”, …
Saul is ook niet je doorsnee rapper, hij is een echte poëet, en zogenaamde Slam Poet, en dat laat hij graag horen als intermezzo tussen nummers in. Naast zes album heeft hij ook zes boeken uitgebracht. Vanavond brengt hij een zeer stevige set en veel zin een praatjes heeft hij vandaag niet in tegenstelling tot 3 jaar geleden. “Is it ok, if I don’t talk too much and just fuck around?”
Naar het einde van de set kan hij het toch niet laten en vraagt hij het publiek vanwaar al de verworven gelden en goederen in onze maatschappij komen. Koffie, suiker, olie, allemaal het gevolg van slavernij en uitbuiting. We leren ineens ook dat het woord “robot” uit het Tsjechisch komt en gratis arbeid betekent. “The dream of getting rich is always at the expense of others” en dan worden Trump en Koning Leopold al makkelijk in eenzelfde zin vermeld. Dit is direct ook het thema van de track Burundi, die evengoed Chili, Bangladesh of Belgium had kunnen heten.
De fans blijken vooral vrouwen te zijn en die zien Saul zijn set afsluiten met de klassieker “List of Demands”, in 2008 nog door Nike gebruikt in een commercial en vorig jaar nog gecoverd door The Kills.
Patience wordt het enige bisnummer en zo eindigt een zeer geslaagde avond van een zwaar miskend talent.