27 maart 2018, Ancienne Belgique (club)
Het concertverslag dat er niet had mogen zijn
Opgericht in 2012 door de Kiszka broertjes, net geen vijf jaar later getekend door Lava Records (divisie van Universal Music) en vertegenwoordigd door WME. Kortom, deze jongens MOETEN de redding van rock&roll worden, en zijn als dusdanig gehypet. Wat mij betreft is er een hemelsbreed verschil tussen ‘beïnvloed zijn door…’ en ‘schaamteloos kopiëren’. Waarom dit verslag dan weer niet helemaal eerlijk is, wordt verder duidelijk.
Nog goed dat ik de vinger zelden aan de pols heb en trends gewoonlijk aan me voorbij laat gaan. Zo kon ik Greta Van Fleet vrij onbevooroordeeld ontdekken. Album From The Fires klinkt niet onaardig, zij het dan noot voor noot een klakkeloze kopij van Led Zeppelin. Meteen een reden om hen te negeren, of toch maar eens live aan het werk zien? Ik opteer voor het laatste, geraak ondanks zéér snel uitverkocht toch nog binnen, en ben klaar voor een potje broeierige, vettige en energieke rock&roll gebracht door een stel jonge wolven.
Klapt mijn kinlade omlaag wanneer ik – vooral in zanger Josh Kizska – een poser van formaat aan het ‘werk’ zie. Van bij de opener Highway Tune erg statisch, tot daaraan toe. Echter vooral met zijn houding bezig, handjes keer op keer potsierlijk ten hemel gericht, en vocaal gefocust op het imiteren van Robert Plant. Van elke ‘oe’ en ‘ah’, over de ‘mamamamamas’ tot de hoge uithalen, die bij momenten een foltering voor mijn trommelvliezen waren. Toegegeven, van de 300 aanwezigen konden toch zo’n 100 fans dit erg smaken en lieten dat ook duidelijk horen. Gitarist Jake en bassist Sam, uitgedost alsof het nog steeds de 70s waren, probeerden wat meer animo te brengen en slaagden daar bij momenten vrij goed in. Clichés zoals een solootje met de gitaar in de nek konden op veel bijval rekenen, wat me deed vrezen dat daar ook die obligate drum solo zou aankomen.
Na When The Cold Wind Blows, het derde nummer, hield ik het niet meer en verliet ik de zaal. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst nog had gedaan: een concert vroegtijdig verlaten omdat ik zo erg ontgoocheld was. Niet fair, ik weet het, en dus keerde ik na 20 minuten terug. Watching Over en Lover Leaver Taker Believer – ik had 5 songs gemist, waaronder de Howlin’ Wolf cover Evil – waren echter meer van hetzelfde. En plots was daar ook die drum solo: Danny Wagner is verre van een John Bonham, maar van mij krijgt hij wel de prijs voor inzet. Bij hem wel bloed, zweet en tranen en de energie die ik in feite van heel de band had verwacht.
Even eruit en op naar de bisnummers. Tijdens het vlot kabbelende Black Smoke Rising liet zanger Josh Kiszka plots wel horen dat hij eigenheid heeft, dat hij al dat vocaal gekloon niet nodig heeft. Na afsluiter Safari Song was ik toch blij dat het gedaan was.
Valt er dan helemaal niets positiefs te melden? Oh jawel, Greta Van Fleet bestaat uit 4 talentvolle jonge muzikanten die een catchy song kunnen schrijven én live neerzetten. De momenten dat ik Josh hoorde zingen en niet Robert, waren best sterk. Back to the drawing board zou ik zeggen, even herbronnen en stevig aan de slag om ons de échte Greta Van Fleet te laten horen. En laat die invloeden er gerust zijn, daar is niets mis mee.