Zondag 4 maart, Tolhuistuin, Amsterdam
Geïntrigeerd door de opvallende bandnaam Vök besluit ik mij te laten verrassen door hun optreden in de stampvolle concertzaal van de Tolhuistuin. Deze uit IJsland afkomstige band maakt melodieuze electropop die regelmatig vergeleken wordt met het geluid van The XX en The Knife. De trage nummers creëren een dromerige sfeer, zonder dat het een moment saai klinkt. Het subtiele saxofoonspel van Andri Már in combinatie met de soms haast fluisterende vocals van zangeres, gitarist en toetsenist Margrét Rán zijn een genot om naar te luisteren. Haar stemgeluid heeft iets weg van Björk. Voordat ik daar over kan door mijmeren word ik uit mijn droom geholpen. “Mister Soundguy, what’s going on?” vraagt Rán nadat er na twee nummers een permanente zoem uit haar microfoon klinkt. Het technisch mankement wordt verholpen terwijl de band rustig verder jamt. De rest van het concert kan ik mij weer rustig laten meevoeren op nummers als Floating en Breaking Bones van het nieuwste album Figure. Ook de door synthesizer gedomineerde hit Waterfall komt voorbij. Vök verrast door ook nummers te spelen waarin gitaar, diepe baslijnen en lange uithalen van Rán voor een harder geluid zorgen. Het publiek vraag na afloop om een toegift en smelt weg bij het allerlaatste nummer en de met oordoppen behangen baby op de buik van drummer Einar Stef. Ik voel mij volkomen relaxt en tevreden. De bij vlagen mysterieuze muziek van Vök dwingt je tot stilstand te komen en te genieten van het hier en nu. De band reageert op een blijvend gat in de markt van het haastige Nederland en doet daarmee hun naam eer aan. Vök is IJslands voor wak.
Vök keert eind mei terug naar Nederland voor een optreden tijdens London Calling (tickets).