Een uitdaging uit de weg gaan doe ik niet vlug, al ga ik nu ook weer niet élke uitdaging aan for the sake of it.
Het solo-album van Rowwen Hèze (ik heb eigenlijk geen flauw idee welke muziek deze jongens brengen, heb enkel de naam al eens gehoord) man Jack Poels zou ik een kans geven. Dankzij de eerste drie singles - Elf Oaver Elf (de mondharmonica geeft het wat donkere nummer dat beetje extra), In De Achtertuin (met wat slidewerk of is het een dobro?) en het titelnummer deden me geleidelijk aan wennen aan de taal (Nederlands-Limburgs) en ik hoorde een selectie practhige americana nummers van het rustige, kabbelende soort.
Blauwe Vear telt 12 nummers en dat vormde dan plots toch een serieuze hindernis. Niet dat de liedjes op zich niet van een hoge kwaliteit zijn, verre van, de voor mij moeilijk te beklimmen heuvel ligt in het feit dat toch wel élk nummer van rustig tot zéér ingetogen is. Het zijn stuk voor stuk 'kleine' liedjes met een sterke focus op de poëtische teksten. Jack schildert als het ware zijn (plaatselijke) landschappen én neemt hier zijn tijd voor....véél tijd. Is dit dan ook niet het geval voor bv. een Jeffrey Foucault of meer nog een Dan Fogelberg rip), twee 'troubadours' waar ik héél erg van hou? Jawel, zij het dan dat deze heren toch net iets meer afwisseling brengen én....een stem hebben waar ik meer bij voel, een stem die mij meer raakt. Daar, en enkel daar ligt volgens mij het verschil waardoor ik dit album maar niet in één ruk kan beluisteren, iets wat ik bij mijn favoriete albums wel heb. Hetzelfde album een héle week, dag na dag, kunnen beluisteren en niet beu worden.
Jack Poels doet qua stem meer denken aan iconen uit de kleinkust, zoals in België bv. een Willem Vermandere: ook bij deze man respecteer ik het enorme talent en wat hij doet, maar kan ik geen drie nummer na elkaar luisteren. Ik noemde dat (lang geleden toen ik nog jong en onbezonnen was) niet eens zingen, voor mij was dat gewoon vertellen op muziek.
Hou je echter van dat zéér ingetogene, zowel qua instrumenten - de basis is steeds het getokkel op de akoestische gitaar én de kenmerkende stem van Jack Poels - en kan je zowel americana als een streepje kleinkunst waarderen, dan is het puur genieten bij de reeds vermelde songs àls Zwoar & breakbaar (de titel zegt alles), Kermis in de hel (waarbij de banjo voorzichtig wordt bovengehaald) en nog zoveel meer.
Releasedatum: 27 maart 2020
luister
Lees
‘Blauwe Vear’ is een openhartig album vol ingetogen americana muziek met kleine woorden over grote emoties. Geen polka of tex-mex, maar melancholie en weemoed; akoestische
luisterliedjes van een man met een gitaar en een verhaal. Het is Jack Poels' allereerste solo-album.
De tour met in eerste instantie twintig shows, waarbij Jack live wordt bijgestaan door
Jan Hendriks (Doe Maar) en Bart Jan Baartmans, is inmiddels aangevuld met reeds vier
extra concerten, wegens snelle uitverkoop. De begeleiding is klein gehouden waardoor de poëtische teksten nog meer opgloeien en licht werpen op de soms duistere wegen van het leven. Het wordt een tour vol Nederlands/ Limburgstalige ballades, die wijsheid ademen, kleurvelden schilderen en getuigen van oprechtheid. De muziek van het solo-album wordt aangevuld met enkele andere favorieten van Jack, Jan en BJ.
Jack Poels over het album: “27 is mijn geluksgetal. Ik ben jarig op 27 juni, mijn stamkroeg heeft huisnummer 27 en vandaag, 27 maart, komt de ’Blauwe Vear’ uit. Het heeft zo moeten zijn. Zoals veel rondom dit album zo heeft moeten zijn. Het vinden van de veer, de mensen die op mijn pad kwamen… En nu is het er dan echt. Ik ben blij dat het zover is.”
