Ik krijg een mail binnen of ik even wil luisteren naar een nieuw liedje van een nieuw solo project. Ik zie verwijzigen naar bepaalde bands en denk 'hm, die hebben me nooit aangesproken, kan ik waarschijnlijk niets mee'. Met de klemtoon op 'waarschijnlijk' én ... wanneer een BE muzikant me muziek doorstuurt, dan luister ik gewoon. Even schrikken: geen vlammende indierock, wel donkere, melancholische liedjes die ik eerder richting folk zou mikken. Niet van die geitenwollensokkenfolk hoor, wel de variant met een edge. En galm, veel galm, wat de nummers een pak killer maakt. Komt daarbovenop die scherpe en bij momenten rauwe stem van Floris, not my cup of tea, maar die zet wel gegoten op de muziek en algehele sfeer.
Ik moet toegeven, knap gedaan!
PS: Leuke knipoog in de tekst naar die andere 'muur' van die psychedelische progrockgrootheid.
There Never Is and Never Was a Masterplan verschijnt op 15 december 2023 via WOLK Records.
Luister ook naar: Love Like We Used To
LIVE
zie de visual helemaal onderaan.
Lees
Floris Francis Arthur is het nieuwe soloproject van Floris De Decker (frontman van
Gewapend met enkel zijn gitaar en een piano mikt hij recht op het hart met
doodeerlijke, breekbare songs over angst, depressie, mislukken in de liefde en het
verstrijken van de tijd.
Zijn donkere melancholische folksongs doen denken aan het werk van Bright Eyes,
Daniel Johnston en Sufjan Stevens.
De Decker over zijn debuutalbum:
“Eigenlijk ben ik vijftien jaar geleden al gestart met Floris Francis Arthur. Zodra ik in
bands begon te spelen, voelde ik meteen dat ik daarnaast ook solo iets wilde doen dat
intiemer, breekbaarder en melancholischer was, met meer nadruk op tekst, verhaal
en songs.
Mijn vader was een singer-songwriter die volksmuziek maakte. Van hem kreeg ik de
liefde voor folk al heel vroeg opgelepeld. Uit eindeloze bewondering voor Bob Dylan,
Daniel Johnston en Conor Oberst heb ik alleen op een podium staan met een gitaar
altijd als het ultieme muzikale statement gezien.
Deze plaat zit dus al even in mijn hoofd en toch heeft het vijftien jaar geduurd. Faalangst
en een gebrek aan middelen leidden tot eindeloos uitstellen.
Pas de laatste jaren heb ik leren producen en opnemen waardoor ik het zelfvertrouwen
kreeg om deze plaat helemaal zelf af te werken zonder dure studio’s en producers, om
er zo iets extreem persoonlijk van te maken.
Uiteraard zijn er ook veel nieuwe nummers bijgekomen de laatste jaren, waardoor deze
plaat een interessante mix is geworden van oud en recent materiaal.”
“Ik heb me muzikaal gezien zoveel mogelijk beperkt. De basis is telkens gitaar of piano
en stem. Enkel waar het echt nodig was heb ik arrangementen toegevoegd met zo
weinig mogelijk middelen. Geen synths, geen moderne effecten, geen beats (behalve
op Drive Me Sane). Wel veel home-made percussie instrumenten, rommelmarkt gitaren
en vocal harmonieën. Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) en Jan De Rauw
(Watchoutforthegiants) hebben extra backings ingezongen.”
“Als FFA focus ik meer op de donkere kant van het leven. Angst, depressie,
destructieve liefde: het komt allemaal aan bod. Ik ben zeker geen permanent donkere
mens, maar ik worstel wel al mijn hele leven met angstige, depressieve periodes. Dat
heb ik al lang geleden aanvaard als een deel van wie ik ben, en in deze songs geef ik
daar een eerlijk, persoonlijk verslag van weer.”
