Er scheelt iets fundamenteels binnen onze maatschappij. Iets waardoor we als mens blijkbaar niet kunnen of willen leren uit fouten die we in het verleden hebben gemaakt. Iets dat onze gave om menselijk te zijn telkens opnieuw doet uitdraaien in onmenselijk gedrag. Iets dat onze natuurlijke drang naar vooruitgang doet stilvallen onder invloed van onze al even natuurlijk schrik voor verandering. We roepen steeds "Dit kan zo niet langer!" en vervallen de volgende ochtend in dezelfde routines. We delen massaal taferelen van schrijnend onrecht en uiten onze steun via sociale media, maar blijven steevast onze steun verlenen aan machtshebbers die dergelijk onrecht in stand houden. Op een bepaald moment lijkt het wel alsof we ongevoelig worden voor de pijn waarmee zovelen dagelijks geconfronteerd worden. Onze reacties staan op automatische piloot, want al bij al hebben wij het zéér goed. Tranen lijken echter opgedroogd. Huilen lijkt niet meer mogelijk. Wat doen we eraan?
First they stole our bodies Then they stole our sons Then they stole our God And gave us a new one
Then they stole our beauty The comfort in our skins Then they gave us duty And they gave us sin And then came Generations That helped to build this land The bedrock of a nation Was laid with these brown hands The solace of a people Was found with new god And many peaceful steeples Would guard the road we trod Then they stole our solace And then they stole our peace With countless acts of malice And hatred without cease A foul and dirty river Runs through this sacred land With every act of terror They tell us where we stand 500 years of poison 500 years of grief 500 years of reason To weep with disbelief The legacy is mighty We can’t carry this alone You have to help us fight it Then together we’ll be home. --Rhiannon Giddens
