Onze collega's van Luminous Dash lieten met dit artikel een ballonnetje op en na kort intern overleg gooien wij dan maar meteen de stok in het hoenderhok: albumbesprekingen zijn volledig zinloos geworden dus...weg ermee!
Vanwaar albumbesprekingen?
Remember de 60's, 70's, 80's en 90's?
Als jonge muziekfanaat moesten we actief op zoek naar muziek, naar bands die ons konden boeien en hadden we hiervoor enkel radio, tv, tijdschriften en je lokale platenboer. Dat je op die eerste twee kanalen niet teveel moest rekenen voor een ruim aanbod aan stijlen zal iedereen wel duidelijk zijn. De keuze aan geprinte media dat zich op welbepaalde genres richtte was dan wel weer voorhanden en het aanbod aan albumbesprekingen was gewoonlijk uitgebreid. Grondig lezen was de boodschap en na een tijdje kon je al louter op basis van de selectie en quotering van de recensent bepalen welke albums voor jou konden zijn.
Met een shortlist op een blaadje gekribbeld trok je dan richting een (al dan niet) lokale platenwinkel, doorploegde je de platenbakken in de hoop dat jouw voorkeuren te vinden zouden zijn (niet steeds evident) en koos je er dan enkele uit die je wilde beluisteren.
En dat beluisteren was een huzarenstukje waar je je best in perfectioneerde. Beeld je in: een stuk of 10 even fanatieke music freaks, elke met 2à5 albums onder de arm, in een rij voor welgeteld één platenspeler. Achter de 'toog' een winkelbediende die dik tegen zijn goesting ieders keuze uit het archief moest plukken, ondertussen vragen beantwoorden, afrekenen, etc. én die platen dan moest opleggen - neen je mocht daar zelf met je fikken niet aankomen - én dan nog eens de 'naald' moest verplaatsen wanneer jij een nummer verder wilde. Je moest verdorie als tiener al sterk in je schoenen staan én bepaalde albums écht willen horen om die martelgang te doorstaan. Of je moest maandelijks toch een redelijke selectie kopen met het weinige zakgeld dat je kreeg, zoniet ging er in het beste geval een boze blik je richting uit. Zat het niet mee, dan vloog je gewoon buiten....met je papiertje met je gekribbel erop in je keelgat gepropt.
Maar éénmaal je buiten kwam met die twee albums onder de arm waar je helemaal wild van was, of die je je net kon permitteren, dan kon je terug de wereld aan en draaide je die schijven letterlijk grijs.
Jaja, wat ging dat met de opkomst van de cd toch al een pak makkelijker en vandaag hoef je dus niet eens je luie zetel meer uit.
Plots ging het razendsnel
Hieronder enkele data om het één en ander duidelijk te maken:
6 augustus 1991: de geboorte van het www,
1994: Yahoo,
1995: Amazon en eBay,
1997: +1 miljoen websites en opkomst bloggen,
1998: Google,
2000: Napster + uiteenspatten internet van de zeepbel,
2003: Myspace en iTunes,
2004: Facebook (student versie),
2005: Youtube
Plots kreeg iedereen overal en eender wanneer toegang tot alles! De klassieke media krijgen klappen en sociale media worden de referentie. Vooral de jongere generaties laten zich niets meer voorkauwen, tonen de 'ivoren toren' mentaliteit een dikke vinger en beslissen steeds meer zelf. Systematisch volgen de 'ouderen'.
Maar ook Facebook - dat gebouwd was rond de kracht van het individu - kreeg uiteindelijk klappen en is op vandaag deels een holle doos, bevuild door bedrijfscommunicatie en betaalde 'influencers'...en dus zijn de jongeren massaal gaan lopen en blijven enkel nog die 'ouderen' over, die op hun beurt steeds minder actief worden en de laatste bladzijden van dat 'boek' omslaan.
Evolutie kan je niet stoppen.
Dood aan een bepaald type journalist
Dit alles had o.a. tot gevolg dat de gal spuwende, pen in vitriool gedrenkte recensent steeds meer genegeerd wordt en vooral nog voor zichzelf en zijn ego schrijft. Wat die natuurlijk helemaal niet erg vindt gezien hij/zij toch vooral zichzelf graag hoort en ziet: ken je dat type waarbij de vragen steevast langer zijn dan de kans op antwoord en/of de vraag het antwoord reeds inhoudt? Clichématig gaat het bovendien om de gefrustreerde ex-muzikant die zweert bij sarcasme en zelfs cynisme en zijn woordkunst belangrijker vindt dan waar het in feite op neer zou moeten komen, m.n. de muziek zelf. Echte muziekfans pikken dit niet langer. Ze maken hun eigen keuzes, luisteren gewoon zelf en/of...richten een muziekblog op met als doel die zaken die zij zelf leuk vinden op een positieve manier wereldkundig te maken. De muziekindustrie speelt hier gretig op in: maanden vóór een release worden overal nieuwe nummers met veelal schitterende video's vrijgegeven, blogs krijgen even snel toegang tot de audiofiles dan geschreven pers (behalve bij enkele majors) en die spelen op hun beurt in op de vraag van de fans: geen overloos gezever, wel muziek, muziek en nog eens muziek
Wat nu, beste BIR?
No worries, we blijven onze input geven, zij het dan véél minder blabla en véél meer muziek. In feite wat een aantal muziekblogs reeds enige tijd doen. We zijn dus zeker geen trendsetter in deze, we roepen enkel wat harder.
Trouwens, ook de printwereld gaat al lang de toer op van kwantiteit en dus (veel) korte stukjes, zij het dan dat het voor hen onmogelijk is er muziek bij de plaatsen. Een troef die wij (blogs) dan wel weer hebben. Een erg belangrijke troef tegenwoordig, eentje die het verschil maakt!
Bands, labels en pr agencies willen gehoord worden, een platform krijgen en verkopen natuurlijk. Dus gaan wij gewoon méér bands en hun muziek aan bod laten komen. Weliswaar nog steeds de zaken waar we achter kunnen staan, die bij ons passen, die we zelf zouden aanbevelen, die we zelf luisteren en waarvoor we zelf bereid zijn te betalen verdorie.
Het houdt gewoon in dat we minder tijd steken in uitgebreide besprekingen en de vrijgekomen tijd benutten om een ruimer aanbod te brengen, met een korte duiding en...de muziek zelf. We proberen de muziekfans te helpen door het bos de bomen te zien, want het aanbod is ruim, erg ruim, niet te vatten ruim zelfs.
We schrijven 2020: dood aan de (klassieke) albumbespreking, it's the music that matters!
Wat jullie?