Van Amenra op vrijdag 11 maart in Diksmuide naar Tsar B op woensdag 16 maart in Gent, het lijkt wel een wereld van verschil, een onoverbrugbare kloof, muziekstijlen die niet met elkaar te rijmen vallen. Tenzij je van muziek tout court houdt en het hokjesdenken achterwege kan laten. Tweemaal kon ik genieten van intense muziek die héél wat emoties oproept. Tweemaal zag ik uiterst getalenteerde muzikanten aan het werk. Tweemaal wisten die me erg te raken, elk op hun specifieke, karakteristieke manier.
Tsar B
Hoe komt ik in hemelsnaam hierbij? Simpel eigenlijk: mijn liefde voor de cello! Dat dit instrument telkens opnieuw zo'n impact op me heeft, is te danken aan het album 'Till The Sun Turns Black van Ray Lamontagne. Of die klank nu onderdeel maakt van de muziek van Leprous, Apocalyptica, Musk Ox, Paulette Verlée of Tsar B, mijn aandacht wordt steeds gegrepen. Bij Tsar B kwam ik eigenlijk pas onlangs terecht, via een uitzending op TV over jonge, talentvolle Belgische muzikanten. Even opzoeken en luisteren ... hm, eigenlijk niet echt mijn ding tot ik Unpaintable (Live at Les Diners de Gala) hoorde en zag. Dit moest en zou ik ooit live meemaken en uiteindelijk was het zover. Zijn mijn verwachtingen ingelost? Absoluut en nog méér! De stagesetting, de zaal, de sound, de muziek alsook de performance: subliem! Justine (zang, viool, elektronica) wordt bijgestaan door Trui Amerlinck (cello) en brengen met hun tweetjes o.a. gestripte versies van enkele nummers uit het Tsar B repertoire. Weg is de R&B invloed, maar de donkere sfeer, mede door de beats, alsook het futuristisch aspect blijven behouden. Omwille van de strijkers duikt ook een neoklassieke 'snaar' op die nog eens extra cachet krijgt dankzij de fantastische stem (controle) van Bourgeus. Na afloop vlug naar de merch stand om hiervan een vinyl aan te schaffen, echter ... die is er (nog) niet! Bij deze dus een oproep aan de jongedames: please, please, please, ... overweeg het op z'n minst. Waarvoor dank.
Adja
Net daarom moet je gewoon op tijd komen en ook de opening act een kans geven. Zangeres Adja Fassa zorgde er samen met gitarist Alexis Nootens voor dat ik me in één of andere (Amerikaanse) jazzkroeg bevond. Haar nummers catapulteerden het publiek zo terug naar een tijd waar roken en stevig drinken tijdens een concert er gewoon bij hoorde. Als niet-roker had ik er die avond mee kunnen leven dat er hier en daar eentje zou worden opgestoken, ik zou er verdorie mits een goed glas levensvreugde op geklonken hebben, om dan al hoestend de zaal te verleten. Met enkel stem en gitaar was het genieten van authentieke soul, jazz en zelfs wat r&b.
woensdag 16 maart 2022, Minard Schouwburg (Gent) | foto's en tekst: John Van de Mergel