Gent Jazz liet ik al die jaren aan me voorbijgaan. Ook al werd er steeds méér dan enkel jazz gebracht, toch kon ik nooit een dag vinden die me écht kon boeien. Een band of twee, dat wel, maar een nagenoeg volledige lineup nooit.
Voor onze nieuwe Cristina echter was Gent Jazz shooten een droom. Eentje die dit jaar zou uitkomen en dus liet ook ik terug mijn oog vallen op wat er zoals te rapen viel. Met nieuwe organisator Greenhouse Talent on board kon ik vaststellen dat het aanbod nog een pak ruimer was en zo bleek de programmatie op vrijdag 7 juli eentje die mijn aandacht trok.
Ik ga niet uitgebreid in op elke performance en wil graag ook even vermelden dat de organisatie TOP was, de sfeer uiterst gezellig ook op de drukke momenten, het culinaire aanbod divers, de locatie subliem. Wanneer er dan nog eens geen enkele overlapping tussen de optredens is, dan kan ik enkel maar concluderen dat ik vanaf nu met extra aandacht uitkijk naar wat Gent Jazz de komende jaren te bieden heeft.
Joe Bonamassa | Main Stage
Ik zag de man voor het eerst in 2014 in de Rockhall waar hij een dubbele set (akoestisch + elektrisch) bracht. Beter dan dat kon het eigenlijk niet. Optredens van Bonamassa zijn echter een klasse apart, wat hij ook brengt. Sinds hij in 2000 zijn eerste album uitbracht, is de stergitarist en begenadigd zanger uiterst productief: 16 albums, 4 'collabs' (waaronder drie met Beth Hart) en 18 live registraties. Je kan gerust stellen dat de man niet van deze wereld is. Ik leerde hem eigenlijk pas kennen in 2009, heb 4 albums en enkele live dvd's, volg hem echter sinds 2016 niet meer op de voet. Maar dat het die avond weer eens puur genieten was, dat is misschien zelfs een understatement. Het tweede nummer is een uitgesponnen versie van Dust Bowl. Ik hou het niet meer terwijl ik de focus moet houden. Verder ken ik weinig van de set, op Just Got Paid (ZZ Top) en Double Trouble (Otis Rush) na. Niet te geloven dat hij met zo'n repertoire überhaupt covers brengt, maar goed. Veel lof ook over zijn band, incluis twee prachtige backing ladies en een veteraan (met humor) op de Hammond en Rhodes.
Marcus Miller | Main Stage
Deze God op basgitaar heeft aan méér dan 500 projecten meegewerkt. Op zijn palmares staan namen als Miles Davis, Herbie Hancock, David Sanborn en Luther Vandross. Ook Miller bracht een pracht van een band mee, wat uiteindelijk het kenmerk van de dag bleek te zijn. Louter muzikaal is dit voor mij goed voor een halfuurtje, dan heb ik het wel gehad.
Roland & The Space Cowboys | Main Stage
Wie kent Roland Van Campenhout niet? In alle eerlijkheid, ik ken de naam, niet de muziek. De man brengt al lang méér dan enkel blues. Vooral de eerste vijftien minuten vond ik erg knap toen geopend werd met broeierige, swampy soundscapes. Hoe psychedelischer, hoe liever voor mij. Verder laat hij met zijn ruimteherders een mix van blues, jazz, spirituals en folk horen. Een legende die eigenzinnig zijn ding doet, dat kan je wel stellen.
PJDS| Main Stage
Pieter-Jan De Smet gaat nu al enkele jaren door het leven als PJDS en leverde zo toch al enkele knappe platen af. Zijn muziek omschrijven is niet evident. Ik hoor geluiden die je kan plaatsen bij David Bowie, maar ook blues invloeden zoals ik die ken van Daniel Lanois. Als opener van dag drie meteen een leuke ontdekking.
I H8 Camera | Garden Stage
Ik zou eigenlijk al huiswaarts trekken, maar de Garden Stage ligt uiteindelijk richting uitgang, waardoor het zonde zou zijn geweest toch niet even halt te houden. Maar goed ook want dit moet gewoonweg dè ontdekking van de avond zijn! Rudy Trouvé laat ons even weten dat alles experimenteel is, er geen echte songs bestaan, iemand gewoon van start gaat en de rest dan inspringt en aanvult. Waar het allemaal heen gaat? Dat zouden we dan wel horen. Geen idee wat hiervan aan was, want voor mij stonden de 'haters' hier toch héél straffe songs te performen. Dat er met bandleden als Stef Kamil Carlens, Roland etc etc een rits improvkunstenaars op het podium stonden zorgde alvast voor de meest boeiende set van deze dag. Voor ik het vergeet: het pintje dat Matt Watts op de eerste foto binnekapt is naar eigen zeggen '0.0'. Yeah right! ;-)
Jon Cleary| Garden Stage
Hij mag dan in Engeland geboren zijn, Cleary woont en ademt New Orleans. Dat werd bij de eerste tonen meteen duidelijk. Een zuiderse smeltkroes van funk, r&b en soul zoals hij die brengt in Tipitina's en de Maple Leaf Bar, kregen ook wij aan de zonovergoten Garden Stage te horen. Ik hoorde naast me 'te afgelikt'. Goh, niet moeilijk doen, zou ik zeggen, kick back and relax is de boodschap.
The Antler King| Garden Stage
De indie pop/rock van dit duo lag mij het minst en leek me ook een beetje de vreemde eend in de bijt. Anderzijds brengen Lybeert en Flamand vrij eigenzinnige en toch best dansbare songs, wat dan weer voor luistergenot en wat dansmoves onder het publiek zorgde.
vrijdag 7 juli 2023, Bijloke Site (Gent, BE) | Foto's & tekst: John Van de Mergel
Met dank aan het team van Greenhouse Talent voor de accreditaties en de fantastische organisatie.