Fotoverslag | Cactusfestival 2025 - Zaterdag

Een zonovergoten Minnewaterpark en de altijd gezellige sfeer van Cactusfestival. De grote

meute komt voor de headliners, maar evenveel komen voor een jaarlijks weerzien met vrienden op dit sfeervolle festival, hartje Brugge.

Net aangekomen toen Bony King het podium inpalmde. Ik had hem eerder dit jaar al aan het werk gezien in 4AD, en nog vroeger tijdens een beklijvend kerkconcert op Leffingeleuren. Vandaag was het afwachten hoe zijn ingetogen, melancholische stijl zou landen op een groot openluchtpodium midden in de namiddagzon. Het antwoord? Subtiel en gelaagd, met flarden melancholie die toch hun weg vonden naar het publiek. Geen overdonderende set, wel een meeslepende sfeer voor wie echt luisterde.

Waar Bony King voor introspectie zorgde, barstte bij Minyo Crusaders het feest los. Een kleurrijke smeltkroes van Japanse volksmuziek en zwoele ritmes uit Latijns-Amerika, gebracht met een aanstekelijke energie. Blazers, percussie en opvallende outfits – dit collectief bracht de temperatuur op het plein voelbaar omhoog. Zelfs wie het genre niet kende, kon moeilijk stil blijven staan.

Tijdens het optreden van Kae Tempest maakte ik van de gelegenheid gebruik om iets te eten. Niet omdat het niet boeiend was – integendeel – maar omdat slechts een handvol fotografen werd toegelaten en ik dus weinig visuele meerwaarde kon bieden. Vanop afstand ging het optreden grotendeels aan me voorbij: het geluid droeg nauwelijks tot aan het eetgedeelte van het park. Voor ik het goed en wel besefte, was het afgelopen. Een gemiste kans, letterlijk en figuurlijk, want verschillende die er wel bij waren, vonden het top.

Sylvie weet ondertussen wel hoe ze een festivalpubliek moet inpakken. Wat ze bracht deed denken aan haar vorige passages – zowel muzikaal als in performance – maar dat is geen verwijt. Integendeel: ze groeit in haar rol als boegbeeld van de Vlaamse artpop. Haar set bouwde gestaag op, van zwoele melodieën naar theatrale uitspattingen, telkens ondersteund door een ijzersterke band. Zelfverzekerd, sensueel en vol flair.

Vanaf het eerste akkoord was duidelijk dat Slowdive geen hapklare pop zou brengen, maar eerder een geluidsgolf waarin je jezelf kon verliezen. Dromerige gitaren, zwevende klanken, en een ritme dat je eerder voelde dan hoorde. Het publiek wiegde zachtjes mee, zonder veel woorden, want dit soort muziek zegt meer met sfeer dan met bombast. Voor wie openstond voor het shoegaze-universum: een magisch moment.

De afsluiter van de dag gooide het over een heel andere boeg: rammelende rockriffs, uptempo songs en een volle weide die zin had in meebrullen. Bekende knallers werden zonder poespas op ons losgelaten, afgewisseld met wat nieuwer materiaal dat iets minder respons kreeg. De sfeer? Los, energiek en opzwepend, vooral tijdens de publieksfavorieten. Geen tierlantijntjes, gewoon twee kerels die hun ding doen – en dat doen ze verdomd goed.

Bony King of Nowhere

Minyo Crusaders

Sylvie Kreush

Slowdive

The Black Keys

---

Zaterdag 13 juli 2025, Cactusfestival 2025 (Brugge, BE) | Foto's: en tekst: Pieter Bouckhout