Fotoverslag | Beachfestival Nieuwpoort 2025 - Jong geweld en classics op zaterdag

John Van de Mergel
21 jul
3 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 22 jul

Het is al van Gent Jazz 2024 geleden dat ik nog tijd vrijmaakte voor een festival van deze omvang. Waarom pas nu terug? Nieuwpoort is vlakbij en er zat op zaterdag 19 juli één jonge Belgische band tussen die ik al een tijdje live wilde zien. Op deze vierde editie was de zon van de partij en vonden zo'n 7.500 festivalgangers het pad naar het Maritiem park aan de jachthaven. Tijd dus voor een gezellige dag vol muziek en sfeer.

Alice Mae @ Beachfestival Nieuwpoort 2025 | © John Van de Mergel

De Seaside Stage

The place to be voor jong Belgische talent met een mix van filmische soul over aanstekelijke indie pop tot potige rock. De Brugse JEN heeft al vele watertjes doorzwommen en kon qua ervaring en podiumprésence gerust naast de artiesten op de Main Stage staan. Hier stond een héél erg straffe artieste met aan zakje vol sterke songs te performen! Minder mijn ding was Dull Boy Johnny met hun soul/pop/disco, al moet ik toegeven dat er onder hun songs een erg aanstekelijke beat zat en de keys zich mooi lieten gelden. Aan het begin van een beloftevolle carrière staat Alice Mae met haar rauwe, no-nonsense stijl. Achter de 25-jarige rocker staat al een héle machine. Ik hoop echter dat ze de tijd krijgt om verder te schaven aan catchy songs en ook haar stem - die heeft kracht, mist echter nog wat rekbaarheid - verder kan ontwikkelen. Samen met haar op het podium enkele bekende gezichten als Guillaume Lamont (g, Rhea) en Tim Leyman (g, Ramkot).

JEN

JEN @ Beachfestival Nieuwpoort 2025 | © John Van de Mergel

Dull Boy Johnny

Alice Mae

De Main Stage

The place to be voor de classics, de meer ervaren rotten en in een beperkte mate de hits. Ik was net op tijd voor Milo Meskens die met zijn goed in het oor liggende pop rock perfect gecast leek om mijn dag van start te laten gaan. Milo heeft een mooie stem die net zo warm binnen kwam als het zonnetje. KT Tunstall heeft ondertussen al wat jaartjes op de teller staan. Ik schrok wel even dat deze, ondertussen 50-jarige Britse, nog steeds actief is. Ik bedoel dan weldegelijk ononderbroken. Iedereen kent natuurlijk haar beide wereldhits Black Horse and the Cherry Tree en Suddenly I See die dan ook uit volle borst werden meegezongen. KT was bovendien goed bij stem. Over de stem kon je ook bij Gavin DeGraw niet klagen. Je zou denken dat de singer-songwriter uit het diepe zuiden van de V.S. komt omwille van de soul die hij uitdraagt. Als ervaren performer maakte hij perfect gebruik van het grote podium, bespeelde hij de menigte en kroop hij op de juiste momenten achter de piano. Ondanks voldoende eigen materiaal paste hij ook een festival gimmick toe: de juiste covers - Never Tear Us Apart en Maybe I'm Amazed - op de juiste momenten houden het publiek bij de les. De War Pigs snippet naar het einde toe ging echter aan dit publiek compleet voorbij. De volgende artiest op de Main zou ik aan me laten voorbij gaan, net als de beide hoofdacts. Ik had echter méér dan een uur te overbruggen, dus... zag ik voor het eerst Bart Peeters live. Een tweetal songs volstonden, al moet ik toegeven dat de man een rasperformer is en 'zijn' publiek met volle teugen stond te genieten. Liet de stem het die avond wat afweten of lag dat aan mij?