top of page
John Van de Mergel

Festivalverslag | Alcatraz Open Air 2023 - pt.2: Helldorado


Alcatraz, ik haat je! Alcatraz, ik hou van je! Yep, het is steeds meer een dubbel gevoel geworden bij me. Ik hou van de nabijheid, de organisatie, de sfeer, de babbels met vertrouwde gezichten en de kennismaking met nieuwe faces, de me-times (want je afzonderen of lekker alleen rondkuieren kan ook) én het nu en dan ontdekken van bands die ik nog niet kende. Ik heb echter weinig tot geen voeling met de muziekprogrammatie die overwegend plukt uit death metal, power metal, metalcore en enkele streepjes speed/thrash/nwobhm en hardcore/punk. Ook de keuze voor hoofdzakelijk oude bands, steenoude bands zou ik zelfs zeggen, met slechts hier en daar nieuwer en jonger geweld is niet iets waar ik warm voor loop. Positieve noot hierbij: de Belgen zijn nog steeds mooi vertegenwoordigd, al mag het steeds een ietsje meer.


En zo vertoefde ik voor een vierde jaar op rij vooral in La Morgue en voor een tweede jaar op rij aangevuld met Helldorado. Swamp had ook héél af en toe iets te bieden voor mij. Prison liet ik traditiegetrouw grotendeels links (of was het rechts?) liggen.


Thank you, Alcatraz, voor de sfeer ... en zo af en toe een band voor mijn oren!

Drain (11/08)

Eerste dag, tweede band en meteen iets waar ik normaalgesproken voor zou passen. De jonge band uit Santa Cruz weet echter hoe je een feestje moet op gang trekken en zo dompel ik me toch éénmaal onder in (zonnige) hardcore/punk. Muziek waarbij je zou verwachten dat het publiek losgaat, crowdsurfen, stagediven en moshpits de regel zijn ... maar het Belgische publiek was er zo vroeg op de dag nog niet helemaal klaar voor. Programmeer deze heren wat later en al het voorgaande breekt spontaan los. Zoals ik al zei, not my cup of tea, maar wel de juiste energy boost om er een leuke dag van te maken.

Gaerea (12/08)

Omdat er ook op zaterdag maar één band op de affiche staat die ik écht wil zien (jullie zullen tot morgen moeten wachten om te weten over wie ik het heb), bracht voorafgaand onderzoek me bij drie bands die mee kenmerkend waren voor wat Helldorado die dag in petto had én voldoende 'jong' waren. Gaerea uit Portugal had het allemaal: de donkere, mysterieuze verschijningen, een geluid dat uit de diepste krochten van de hel leek op te stijgen en een podium présence dat je bij de keel grijpt. Razende riffs, beukende blastbeats en een frontman die .... ehm ... toch een beetje de vreemde eend in de bijt is, ook al blijft hij vocaal helemaal binnen de verwachtingen. Wat Gaerea - net als veel bands opgericht na 2010 - typeert is dat ze invloeden uit andere genres toelaten, in hun geval is dit hardcore en sludge. Ik was best geboeid en zou wel eens een album kunnen aanschaffen.


Midnight (12/08)

Overgiet black met een scheut Motörhead-style rock&roll en thrash en je krijgt black 'n' roll. Kan een trio een dergelijke stage pakken? Amai nie, ik keek me bijna scheel op de twee vooraan en wist soms niet waar ze nu weer heen liepen. Ik had zo de indruk dat hun drummer liever zijn stel om de nek had gehangen om te delen in het crossparcours van zijn collega Ohioans (of Buckeyes, kies maar). Muzikaal poepsimpel maar o zo efficiënt: the pedal to the metal en schakelen tussen derde en vijfde versnelling, volle gas vooruit!


Taake (12/08)

Geen black metal zonder een band uit Noorwegen natuurlijk. De sfeer slaat ook meteen helemaal om: weg met de fun, dit is bittere ernst! De band rond Hoest dompelt Helldorado onder in een (figuurlijke) dikke mist en klinkt ook helemaal old-school. Van de drie bands op de nieuwere overdekte stage op Alcatraz konden ze mij echter het minst bekoren. Ook al werd er hier sterk gemusiceerd, geef mij maar het jongere geweld. En een bak meer plezier.


My Diligence (13/08)

Op zondag stond Helldorado helemaal in het teken van bands die meer bij 'mijn smaak' aanleunden én kon ik genieten van die tweede band waar ik écht naar uitkeek (hierover later meer). Serpenth's Oath en Aeveris zorgden ervoor dat ik opgewarmd was, zowel muzikaal als fysiek (heen en weer lopen hé). My Diligence bracht me in de juiste sfeer met hun sfeervolle heavy psych/stoner, gekruist met een zangstijl die we eerder terugvinden bij post (hardcore/metal). Zondag ging dus potig van start.


Psychonaut (13/08)

Wat kan ik nog meer over deze heren vertellen? In 2021 zetten ze nog La Morgue op de kop en dit jaar ging Helldorado eraan. Mooie en zéér terechte step up, bovendien gevolgd door het publiek dat zéér talrijk aanwezig was. De set was mooi verdeeld tussen de laatste twee kleppers van albums. Wanneer je dan afsluit met het machtige The Fall of Consciousness dan kan je maar één resultaat bekomen: een publiek dat murw geslagen en helemaal voldaan achterblijft. Ocharme die band die hierna moest optreden.


Gaupa (13/08)

De band na het bommetje dat Psychonaut had gedropt was die tweede band waar ik dit jaar naar uitkeek: de Zweedse lynx met een wervelwind van een frontvrouw. De band brengt een boeiende mix van psychedelic, doom, folk en stoner rock. Toen ik iemand een fragment liet horen zei die spontaan "Dit klinkt als Björk die rockmuziek speelt.". Boenk erop, gezien Emma vocaal klinkt als die excentrieke IJslandse. Het Alcatraz publiek was echter duidelijk niet klaar voor Gaupa: Helldorado was niet eens halfgevuld en na zo'n dik halfuur zag je nog eens mensen wegwandelen. Voor een eerste kennismaking waren die vijftig minuten misschien net iets te veel, temeer halfweg de set enkele nummers voorbijkwamen die niet tot hun beste behoren. Ik moest terugdenken aan hun optreden in Brugge op 8 mei, toen ze exact dertig minuten kregen en ze die tijd optimaal hebben benut. Een beetje een gemiste kans en spijtig voor wie niet is gebleven, want afsluiter Febersvan uit hun debuutalbum is gewoonweg subliem. Ik heb alvast genoten en kijk uit naar een headliner show.


Celeste (13/08)

... oftewel die mannen met de rode lampjes op hun voorhoofden! Dat wilde ik wel eens proberen vast te leggen op de gevoelige plaat. Van de muziek van dit Franse viertal lig ik dan weer minder wakker: een brutale mix van black metal, post hardcore en doom. Het klinkt allemaal alsof de wereld aan het ondergaan is en zou er ook zo moeten uitzien. Om 16u25 is de broodnodige duisternis echter nog niet gevallen en dus beslisten de heren slim om het zonder de lichtgevende hoofdornamenten te doen. Ik was er dus aan voor de moeite, maar heb me toch even laten meevoeren in hun wereld, zij het met de ogen gesloten, hence niet echt veel goede foto's.


Elder (13/08)

Ik was bijna vergeten dat ik deze V.S.-boys nog nooit had gezien en die ook wel ergens op mijn lijstje staan, dus eigenlijk was dit een derde band waar ik helemaal naar uitkeek. Muzikaal ook terug helemaal mijn ding: psychedelische, licht progressieve rock met véél deining en sfeerwissels én de typische floating vocals. Het is in deze ook niet de stem waar je initieel voor valt, maar wel een geluid dat je leert appreciëren omwille van de fit. De band bracht vijf nummers uit evenveel albums en gaf zo een mooie inkijk in hun bijna twintigjarige bestaan. Héél hard genoten!


Stake (13/08)

In alle eerlijkheid - zoals gewoonlijk - ik kan eigenlijk zéér weinig vertellen over deze band. Ook ten tijde van het #8 verhaal volgde ik hen niet echt, al heb ik hen - denk ik - tweemaal live gezien, waarvan de laatste keer een optreden in Oostende geplaagd door technische problemen. Ik ben toen weggegaan. Wat ik echter zondag mocht meemaken just blew me away! Dit was een band die er verdomme STOND, jawel, in kapitalen! Een band die publiek naar Helldorado zoog en dan zoveel energie bracht én opeiste dat - voor een tweede keer die dag - het publiek platging van de uppercuts, maar wel laaiend enthousiast terug recht krabbelde en aan het nagenieten was. Beste mensen, als ik dan al één band mag vernoemen die mij compleet heeft verrast en goed bij de ballen had, dan was het STAKE, jawel, in kapitalen!

Brutus (13/08)

Ondertussen was de toon al gezet en mocht Brutus het - na al dat vooral Belgisch talent - afmaken. Ik weet nu ook wel dat dat groepje dat op 8 maart 2015 in de AB Club mocht openen voor een ontketende Marmozets veel meer kan dan wat 'rammelen en kletsen'. Ook dat ze meer in hun mars hebben dan volle gas vooruitgaan én dat de jongedame achter de drumkit - ook al doet ze het misschien nog steeds niet graag - meer kan dan enkel schreeuwen. Brutus, te veel gehypet of niet, is een band die mainstages waard is. Een band die kan boeien, een band die kan begeesteren, zolang je hen maar de kans geeft en er met een open geest naar gaat kijken. Ik zie en hoor ze alvast graag bezig en heb veel respect voor deze drie gepassioneerde muzikanten. (heb ik dat een beetje goed verwoord, miss Caro?)


Russian Circles (13/08)

Wat hadden we nog niet om mijn dag vrij compleet te maken? Yep, instrumentale post rock/metal. Laat Russian Circles dan één van die bands zijn die ik nog nooit live aan het werk kon zien ... en die ik eigenlijk ook niet volg. Nog maar eens een open mind dus en helemaal overtuigd van een knappe, afwisselende set. Typisch post rock/metal natuurlijk: je krijgt de muziek in sfeervolle golven over je heen, de ene keer loodzwaar en overweldigend, de andere keer meer ingetogen en rustgevend. Niet de bedoelde afsluiter voor mij, maar ik kon ermee leven dat dit mijn laatste optreden van het weekend zou worden.


In feite wilde ik ook nog - eindelijk eens - Cult Of Luna meepikken. De pijnlijke screams van mijn voeten beslisten hier echter anders over. Oprechte excuses.

 

Foto's en tekst: John Van de Mergel


Ga ook naar: Pt.1: La Morgue

Pt.3: Swamp & Prison

Comments


bottom of page