Onze derde reeks RAWreports bracht ons bij enkele Belgische en Nederlandse muzikanten.
Doel was te polsen naar hun favoriete instrument, hun verhaal te brengen gecombineerd met één of meerdere portretfoto's. Onze verlaggevers en fotografen kwamen terug met een aantal erg leuke en/of verrassende portretten.
Louis Puggaard-Müller schrijft rauwe, eerlijke liedjes onder de naam Subterranean Street Society. Soms solo, maar tegenwoordig staat hij meestal op het podium met twee vaste bandleden. We ontmoetten Louis in Amsterdam samen met zijn favoriete gitaar, die graag zelf het verhaal vertelt.
Mijn naam is Lucinda, ik ben de gitaar van Louis. Dat klinkt alsof ik zijn bezit ben, maar dat zie ik toch anders. We zijn samen en horen bij elkaar. Ik zal je wat vertellen over mezelf, over mijn bespeler Louis en wat we voor elkaar betekenen.
Ik ben geboren in 2003 in Tsjechië. Veel mensen denken dat ik veel ouder ben, uit de beginjaren van de vorige eeuw. Ik beschouw dat maar als een compliment. Mensen willen vaak jonger geschat worden, maar voor mij als gitaar is een doorleefd uiterlijk juist charmant. Daarbij: body positivity rocks.
Louis is niet alleen op me gevallen vanwege mijn unieke uiterlijk hoor, mijn krachtige karakter spreekt hem ook erg aan. De houten klankkasten van de meeste akoestische gitaren geven niet zoveel volume als wat ik kan als steelgitaar of resonatorgitaar. Toen Louis nog veel als straatmuzikant speelde, overstemde zijn luide stem soms het geluid van de akoestische gitaar. Mijn geluid past beter bij hem.
We zijn pas een paar jaar samen, daarvoor hadden we stiekem al wel een oogje op elkaar. We zagen elkaar voor het eerst in Kopenhagen, waar we beiden woonden. Ik zocht meteen oogcontact met Louis, ook al werd ik toen nog door iemand anders bespeeld. Louis kreeg mij niet meer uit zijn hoofd. Toen hij naar Amsterdam verhuisde zocht hij naar gitaren zoals ik. Heel toevallig bood mijn vorige eigenaar mij ter adoptie aan en die kans kon Louis natuurlijk niet laten schieten.
Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Oké, dat is misschien niet helemaal waar, want hij heeft ook relaties met een aantal andere gitaren, maar ik ben zijn lieveling. Ik trek veel bekijks, daar is hij wel eens jaloers op. Soms heeft het publiek meer aandacht voor mij, dan voor zijn stem of zijn liedjes. Ik ben ook weleens jaloers hoor, wanneer hij een andere gitaar verkiest boven mij en ik toekijk hoe hij haar bespeelt. Stiekem vond ik het ook best lastig toen hij de afgelopen periode ineens een boek aan het schrijven was en hij minder belangstelling had voor mij.
We hebben veel beleefd samen, getourd door Europa en we hebben samen de nieuwe plaat ingespeeld met zijn band Subterranean Street Society. Die is al eventjes klaar, maar op 6 november komt het album “Twelve Steps” officieel uit en spelen we in de Melkweg in Amsterdam. Ik heb veel zin om dan eindelijk weer liedjes aan publiek te laten horen.
Info
Foto's en interview: Lisanne Lentink