In 2022 een '40 Years of Brittish Heavy Metal' tour houden terwijl de band volgens Wikipedia in 1977 werd opgericht en het debuutalbum in 1979 uitkwam. Kwatongen zouden nu onbeleefde grappen kunnen maken over geheugen en leeftijd maar die mogen gerust eens langskomen om een kilo (of meer) muilperen in ontvangst te nemen. Ik ga er van uit dat dat verduivelde balletje met die zuignapjes er voor iets tussen zit.
40+ kaarsjes of niet, Trix was vanavond weer bijzonder goed gevuld met metalheads. De ene was al wat ouder of jonger dan 40 dan de andere maar allemaal waren ze op hun enthousiast.
Diamond Head mocht het robijnen jubileum openen. Deze Britse oer-metalband draait ook alweer meer dan 40 jaar mee (hoewel ze in tegenstelling tot Saxon toch ook een paar 'pauzes' hebben genomen) met gitarist Brian Tatler als enige constante factor. Met een paar minuutjes vertraging kwam de band op en zette een overtuigende set neer met als grote troeven de krachtige strot van Rasmus Bom Andersen, de capriolen van die andere gitarist Andy "Abbz" Abberley en de verpletterende drums van Karl Wilcox.
Of het publiek wel de juiste interesse had durf ik te betwijfelen. De ruimte aan de bar leek voller dan de zaal en het meisje aan de DH merch stand stond er maar een beetje verloren bij terwijl het aan de Saxon booth toch de shirts vlotjes van de hand gingen. Het was pas bij hun door Metallica onsterfelijk gemaakt Am I Evil dat er enige herkenning door de oren leek te gaan.
Waar op GMM eerder dit jaar Biff Byford nog wat last van de warmte leek te hebben was hij vanavond toch al wat beter opgewarmd. Laten we niet vergeten dat die jongen inmiddels toch al 71 is. R.E.S.P.E.C.T.
Het eerste deel van de set bestond uit jonger werk met uiteraard een groot aantal songs uit het meest recente album, Carpe Diem. Het geluid zat meteen goed en de songs rolden over ons heen met een power van jewelste.
Pas met The Thin Red Line werd er een eerste keer teruggekeerd naar de vorige eeuw. En het klonk echt waar goed allemaal, geloof me. Biff's stem kan echt nog heel veel aan. Maar een feit is een feit, iedereen zit toch te wachten op de 'hits', en die dateren toch uit de jaren '80. Dat decennium werd afgetrapt met Dallas 1pm en Heavy Metal Thunder.
Biff nam ook regelmatig de tijd om het publiek toe te spreken maar kon amper verstaan wat de fans hem toe riepen (ook hier weer, géén grappen over leeftijd aub), behalve toen er werd gevraagd om Ride Like The Wind te spelen. "A fuckin' great song, which would have been great as an extra song on the setlist, but maybe next time" was zijn repliek. We mochten wel kiezen tussen Broken Heroes en The Eagle Has Landed. De adelaars wonnen. Van mij hadden ze gerust beide nummers mogen spelen, of zoals ze bij de tweede referendum deden (tussen Strong Arm of the Law en Solid Ball of Rock) er een medley van maken.
Na Wheels of Steel volgde er een eerste encore met daarin nog een laatste nummer uit Carpe Diem (The Pilgrimage), 747 (Strangers in the Night) en de genoemde medley.
De tweede encore bestond uit Denim and Leather en Princess of the Night.
Na ruim twee uur zat het er op. Volgens mij hadden ze er gerust nog een paar classics bij kunnen doen maar daar zal de Trix avondklok meer voor iets tussen gezeten hebben. No offense, het was nog maar woensdag en daags nadien moest iedereen terug gaan werken, naar school of verder van zijn/haar pensioen gaan genieten. Sorry, nu maak ik zelf zo'n misplaatste grap. Mijn zelfgeserveerde muilpeer heeft goed gesmaakt.
SAXON
DIAMOND HEAD
woensdag 12 oktober 2022, Trix (Antwerpen) | tekst + foto's: Jan Guisset
Met dank aan: Trix