Concertverslag | Leprous (support Gåte + Royall Sorrow) - Trix

Jan Guisset
1 dag geleden
3 minuten om te lezen

Ik ga meteen met deur en al in uw huis vallen. Ik heb in mijn leven al honderden concerten bijgewoond, misschien zelfs meer maar wat ik donderdag in Trix heb mogen aanschouwen is toch wel van het beste van wat ik de voorbije jaren heb mogen aanschouwen. En in mijn levenstijd toch ook wel minstens top 5 materiaal.

De verdienste daarvan schrijf ik voor het grootste deel op naam van Leprous. De hele band was fantastisch op dreef en leek voor niets minder dan de perfectie te gaan. En die hebben ze toch zo goed als gehaald. Ongelooflijk wat voor een krachtige sound deze heren produceren op het podium. Maar ook het geluid zat geweldig goed en de belichting was ronduit subliem. Het zijn zulke details die voor de ultieme beleving zorgen.

Maar de Noren waren niet alleen gekomen vanavond. Ze hadden enkele bevriende bands uitgenodigd om hen op deze tour te vergezellen. Waaronder de Finnen van Royal Sorrow. Een band die ik nog maar onlangs ontdekte met hun debuutalbum, Innerdeep, maar die voorheen meer dan tien jaar bezig waren onder de naam Edge of Haze. Zij moesten om 18h50 voor een nagenoeg nog lege zaal de boel in gang trekken. Dat leken ze zich niet heel erg aan te trekken want ze vlogen vol overgave in hun set. En dat leek te werken want song na song dikten de rijen voor het podium aan. Ik heb het gevoel dat deze band met hun mooie melodic alternative metal wel eens heel groot zou kunnen worden. Wie er vanavond bij was kan dan zeggen: "Ik heb die jaren geleden nog gezien als opener voor Leprous." Die pluim mag u nu alvast op uw hoed steken.

Ook het Noorste Gåte was van de partij. Een band waarvan ik eerlijkheidshalve alleen maar wist dat ze dat folkmetalbandje waren dat twee jaar geleden Noorwegen mocht vertegenwoordigen op het eurovisie songfestival. Maar wat een ontdekking was dit! Die prachtige stem van Gunnhild Sundli! Die geschifte gitarist en die basist die daar al niet veel voor moet onder doen. Die zalige mix van metal, elektronica en folkinstrumenten. Yep, deze band heeft er na vanavond al zeker een grote fan bij. Maar ik zal denk ik niet de enige zijn.

De band waarvan we allemaal al fan waren is natuurlijk Leprous. Het was mij persoonlijk nog nooit eerder gelukt om deze band live te pakken te krijgen en dan ben ik blij dat het op zo'n nagenoeg perfecte avond als vanavond mocht zijn. Mijn excuses dat ik dat woordje (perfect, dus) hier zo vaak gebruik maar dat is naar mijn bescheiden mening meer dan terecht. Bekijk toch ook eens die playlist. Checkt u deze maar op setlist.fm. Einar verwees zelf ook naar deze overbekende site om te 'bewijzen' dat ze At the Bottom niet vaak live spelen. Het was inderdaad niet gelogen. Maar ook een nummer als The Valley staat de laatste jaren niet zo vaak meer op die setlist. Dat zijn natuurlijk dingen die voor de verassingen zorgen. En voor de band zorgt het ook voor de nodige afwisseling waarschijnlijk. Van routineus spelen kunnen we hen echter zeker niet beschuldigen. Publieksfavorieten als Below of The Price worden nog altijd met veel passie gebracht. Tijdens hun laatste tournee door de VS deed de band mee aan de Musora session waar ze Aha's Take on Me voorgeschoteld kregen. Een song waarvan de makers volgens Einar, ironisch genoeg, niet wisten dat het van een Noorse band was. Anyway, het is duidelijk een leuke song voor hen om te brengen en bij de meeste fans zit dit nummer gewoon in het collectieve geheugen. Een win-win dus.

Er werd ook tijd gemaakt om naar het hele oude werk te kijken. Einar hield een klein kwisje met het publiek en vroeg hen wanneer Leprous voor het eerst in België speelde. Het blijkt in 2009 te zijn geweest in dezelfde venue als vanavond die toen nog de, door Einar perfect uitgesproken, naam Hof Ter Lo droeg. En op zijn vraag of er iemand van ons toen ook al bij was, klonken er toch enkele 'Yeah's. Er werd ook door iemand geroepen om White te spelen. Einar zette de song in op zijn keyboard maar besloot dan: "No, we're not gonna play that one." We kregen echter wel een magistrale versie van Forced Entry. Voor de encore break werden we nog omvergemokerd met een medley van Castaway Angels en From the Flame.

Als toegift werden we dan helemaal lamgeslagen met een uitzinnige versie van Atonement gecombineerd met een outrogedeelte van The Sky is Red.

Ik blijf erbij. De perfectie bestaat niet maar deze avond kwam toch wel héél gevaarlijk dicht in de buurt.

LEPROUS