Waarom één keer naar Enter Shikari gaan als je ze ook twee keer aan het werk kan zien? Met die gedachte trok ik vorige week naar Brussel en Amsterdam. De eerste keer volledig voor mezelf, de tweede keer ook voor Brothers In Raw. Beide shows waren ge-wel-dig maar voor nu focussen we dus op de show in de AFAS Live in Amsterdam van afgelopen vrijdag :-).
Net zoals bij hun vorige tour had Enter Shikari opnieuw voor de Duitse groep Blackout Problems gekozen om het publiek op te warmen. Toen ik ze aan het werk zag in de Botanique vorig jaar, was ik meteen verkocht door hun enthousiasme, muziek en charme. Alle drie de elementen waren opnieuw aanwezig in de AFAS Live maar helaas viel de zaal toch net wat te groot uit voor deze jongens. Ik had het gevoel dat de vibe van vorige keer (en van in de AB trouwens ook) niet helemaal over kwam deze keer. Er was ook nog niet zo heel veel publiek aanwezig in de zaal dus het klonk allemaal een beetje hol. Lieten ze zich daardoor tegenhouden? Natuurlijk niet! Blackout Problems is één brok energie en dat is wel super om te zien. De zanger probeerde de sfeer er nog wat meer in te krijgen door zich ook in het publiek te begeven en zelf tot halverwege op de tribune achterin de zaal te gaan. Omdat hij vrij klein is was ik hem wel de hele tijd kwijt in de menigte maar soit. De groep heeft trouwens ook een liedje samen met Enter Shikari zanger Rou Reynolds en deze song kon op wat meer bijstand rekenen. Net zoals hun laatste liedje in de set, Rome, wat een echte meezinger is. Een mooie poging, en ik zou ze zeker nog eens gaan bekijken, maar dan liever in een kleine zaal.
We werden allemaal wakker geschud toen het de beurt was aan Fever 333. Deze Amerikanen hebben intussen al wat populariteit verkregen in Europa en dat werd ook tijdens hun show duidelijk. Waar Blackout Problems al met heel wat energie kwam, deed Fever 333 daar nog vijf scheppen bovenop. Vooral frontman Jason Butler kan geen seconde stilstaan en smijt zich (soms letterlijk) over en weer op het podium. Op een moshpit is het dan ook niet lang wachten en deze blijft vlotjes de hele show lang gaan. Ook Butler waagt zich even aan deze pit, om daarna op handen terug naar het podium gedragen te worden. Dat deze groep geliefd is, is een understatement. Dit heeft waarschijnlijk ook een beetje te maken met hoe ze zijn als personen: naast het verspreiden van hun muziek, willen ze ook graag de mensen wat sensibiliseren over wat er gaande is in de wereld en om op te roepen in conflicten de kant van de ondergedrukten te staan. En daarvoor zijn ze in deze scene natuurlijk aan het juiste adres. Een Fever 333 show zou natuurlijk niet volledig zijn als Butler niet ergens gaat opklimmen. In de Ancienne Belgique waren het nog de twee verdiepen balkonnen, in de AFAS Live werden er drie versterkers op hun zijkant op elkaar geplaatst zodat hij hierop kon gaan staan. Om er, vaneigens, dan af te springen. Energie alom, en het hoofdprogramma moest nog beginnen!
Dat de zaal was opgewarmd, is wel het minste wat je kon zeggen na de passage van Fever 333. Om 21u was het echter tijd voor de moment suprême: Enter Shikari. Deze Britse groep is de laatste jaren pijlsnel aan het groeien. Ze zijn precies bijna non-stop op tour (mij hoor je niet klagen) en hebben intussen een flinke fan base opgebouwd. De AFAS Live was niet uitverkocht, maar de jongens mochten toch optreden voor een mooi gevulde zaal.
Beginnend met een gesproken versie van System... werd al meteen duidelijk dat de tour een upgrade kreeg. Op het podium stond een groot scherm, daarvoor een soort scheef ledscherm en aan beide kanten ook nog eens torens waarop projecties te zien waren. Er kwam meer power bij (hoe kan het ook anders) ...Meltdown en de sfeer barstte helemaal los als Live Outside door de zaal klonk. De hele zaal stond in beweging en gemoedelijke moshpits doken overal op. De eerste remix kwam er tijdens Anaesthetist en ook Goldfish werd even overhoop gegooid. Dat Enter Shikari goed is met sounds is niks nieuws natuurlijk.
Naast de sounds waren ook de visuals liedje na liedje picobello in orde. Tijdens Jailbreak werd het podium als het ware omgeven door tralies door grote lichstralen. Ge-wel-dig! Ook op de schermen zijn constant hoogwaardige visuals te zien die mooi aansluiten bij de songs. En alsof dat nog niet genoeg is, is er ook een lichtspel met lasers aan de gang.
Voor Losing My Grip kwam Jason van Fever 333 even terug het podium op. Daarna kruipt Rou even op één van de twee grote torens en verdwijnt de band even terwijl hij verkorte versies van Juggernauts, the pressure's on en Gap in the fence zingt en speelt. Daarna volgt nog een resum aan (oudere) liedjes waarbij de power nog wat verhoogd wordt (Stand Your Ground; This Is Ancient Land, Enter Shikari, Mothership en Solidarity), om daarna het einde van de set in te zetten met It Hurts. Na Satellites (en Rou's bijhorende iconische bewegingen) en The Dreamer's Hotel verdwijnt de band even van het podium. In plaats van, zoals gewoonlijk, te moeten schreeuwen om een encore, verschijnt er op het scherm de vraag of het publiek hun verblijf in The Dreamer's Hotel nog even willen verlengen. Als ze dat wilden, moesten ze 'Fuck Yes' roepen. Een leuke toevoeging die op heel wat enthousiasme kon rekenen. Met Pls Set Me On Fire werd de encore ingezet. Klassieker Sorry You're Not A Winner werd ook even in de remix gegooid, waarna er werd afgesloten met A Kiss For The Whole World.
Voor deze tour is Enter Shikari duidelijk een versnelling hoger gegaan. Er viel helemaal niks op te merken aan hun zang, productie of enthousiasme. Ik vraag me af of ze hiermee hun hoogtepunt hebben bereikt. Of of we in de toekomst nóg meer straffe dingen van de band mogen verwachten. Either way, ik kan alvast niet wachten om te zien wat de toekomst brengt!
Vrijdag 23 februari 2024 (AFAS Live, Amsterdam) | Tekst: Maui Vindevogel, Foto's: Femke Valks