IDLES had zijn vaste stek al verdiend in mijn Brexit Bastards-playlist, maar enkel op basis van een weldoordachte selectie uit het volledige oeuvre van Talbot en consoorten. Hun laatste album Ultra Mono sloeg in als een bom in muziekland, maar klonk mij nu net ietwat te ultra-monotoom met Talbot's typische schreeuwbalkerij. Hardstikke benieuwd dus of ze wat extra variatie kunnen brengen in hun nieuwste Crawler, die op 12/11/2021 de wereld wordt ingestuurd.
Volgens gitarist Mark Bowen wordt Crawler een album van reflectie en genezing te midden van een wereldwijde pandemie die de collectieve mentale en fysieke gezondheid van de planeet tot het breekpunt heeft uitgerekt.
Op een avond laat zag Joe Talbot bij een inhaalmanoeuvre op de snelweg vanuit zijn zijspiegel een motorrijder aan 210 km/uur langs hem heen scheren. Een met zekerheid fatale botsing werd op het nippertje vermeden. Net die fractie van een seconde, die beslist over leven en dood, deed Talbot nadenken over zijn destructieve levensstijl vol drank en drugs en hij verwerkte deze allegorische gedachte in het openingsnummer MTT 420 RR.
Na de dreigende intro valt Joe Talbot perfect in en toont hij, dat hij zijn stem veel meer in zijn mars heeft dan tot nu toe werd gedacht. Zou hij zangles gekregen hebben van Mark Lanegan? Een song om van te watertanden!
Car Crash is een uitloper van bovenstaande donkere gedachte. Je moet een knap staaltje stalen zenuwen hebben om deze rit uit te zitten, maar éénmaal de airbag wordt geactiveerd, stel je vast dat je hoofd nog op je schouders staat en dat je wederom door het oog van de naald bent gekropen. Bekijk zeker ook eens de videoclip van dit nummer!
Als fond een vettige stoner-gitaarrif, die klinkt als te zijn weggeplukt uit een trailerpark-concert in de hete woestijn van South California. Voeg daaraan een snuifje uptempo drumbeat en werk af met wat old-fashioned Welshe vuilpraterij. Resultaat: The Wheel en het smaakt heerlijk!
When The Lights Come On is een bewuste flashback naar de dark eighties en mogelijks een eerbetoon aan Ian Curtis. Zou Talbot de epileptic dance al onder de knie hebben?
The New Sensation lijkt leuk, maar mist iets fundamenteels. Ik weet niet waarom, maar het doet me denken aan een zwakke versie van Cut And Run van Slaves.
Stockholm Syndrome, Crawl, Meds, King Snake en The End zijn gebraakt en gespogen IDLES-nummers, maar ok, ze mogen ergens trouw blijven aan hun eigen sound, toch!
In The Beachland Ballroom overtreft Joe Talbot daarentegen wederom zichzelf en ditmaal als volleerde soul crooner. Zoals je in bovenstaande clip kan zien heeft het hem bloed, zweet en tranen gekost, maar ere wie ere toekomt: Frank Sinatra en Rock Hudson stuurden hem al hun postcard from heaven met de nodige, oprechte felicitaties!
Kelechi en Wizz zijn gewoon overbodige stroop tussen de reeds zeer gesuikerde wafel.
Op Progress gaat de band waarachtig de psychedelisch toer op, met soundfragmenten, die bijwijlen zelf soon-to-be Sir Tom Yorke zijn beide ogen zouden doen opentrekken van jaloezie. Meer van dat, jongens!
Kortom, volgens mij een van de meest complete LP's, die IDLES tot nu toe heeft uitgebracht. Voer voor de komende festivalzomer, zou ik zeggen!
Releasedatum: 12 november 2021
Luister
Lees
British heavy post-punk band from Bristol, London, and Newport.
Their name is often stylised as IDLES.
Joe Talbot (vocals), Mark Bowen (lead guitar, backing vocals), Lee Kiernan (rhythm guitar), Adam Devonshire (bass guitar, backing vocals), Jon Beavis (drums).
