David Eugene Edwards, de iconische frontman van Wovenhand en 16 Horsepower brengt met Hyacinth voor het eerst een solo album uit. Dat lijkt misschien vreemd vermits Edwards in voornoemde bands toch ook nagenoeg alle songs schreef/schrijft en de muzikale richting bepaalt. Hyacinth bevat zeker de typische DEE kenmerken, zoals die stem die klinkt als een dreigend onweer en de sobere, melancholische melodieën, maar staat bijzonder ver van de heavy sound van de jongste Wovenhand albums.
Edwards experimenteert op zijn album ook veel meer met elektronica dan we van hem gewoon zijn, zo zijn er amper 'echte' drums te horen, maar de nummers blijven toch klinken als een bloedhete wind in een dorre woestijn terwijl het belangrijkste instrument toch zijn akoestische gitaar blijft.
Seraph is een zinderende opener die ons met een haast tribale percussie het album binnenloodst. Howling Flower doet dan weer sterk aan de beginperiode van 16 Horsepower denken en we horen daarin al een eerste verwijzing naar Lionisis dat we al kenden als de vooruitgeschoven single maar dat nog niets van zijn mysterieuze kracht verloren heeft, wel integendeel. Nog meer onder de indruk ben ik echter van Celeste, wat mij betreft zowat de mooiste track uit het album. Een track volledig opgehangen aan een dun maar krachtig gitaarriedeltje. "I'm a wanderer in the wandering" zingt hij. Als dat leidt tot zulke prachtige songs heeft hij absoluut geen GPS nodig.
Het is toch wel een kracht van David Eugene Edwards om zelfs met de meest sobere instrumentale invulling toch je aandacht vast te houden, zoals in bv Through the Lattice of Weavers Beam.
Het belangrijkste punt(je) van kritiek dat ik op Hyacinth aan te merken heb, is dat er toch wel wat weinig variatie aan tempo is tussen de nummers onderling. Daardoor kunnen de 44 minuten muziek toch wat langer lijken te duren. Voor wie het album in de juiste mood beluistert, kan dat dan juist weer een pluspunt zijn natuurlijk.
De toekomst van Wovenhand lijkt wat onzeker, maar als David Eugene Edwards is deze bard volgens mij vertrokken voor een nieuwe, boeiende periode.
Releasedatum: 29 september 2023
luister
Lees
David Eugene Edwards has announced his first ever solo album under his own name, sharing the lead single and video from Hyacinth.
David Eugene Edwards has always been larger than life. His atemporal style and powerfully iconoclast presence make him seem a man somehow beyond us.
His music with innovative heavy droning folk band Wovenhand, and before that the haunting revivification of high lonesome sound antique Americana of 16 Horsepower breathed a near apocalyptic sense of urgency and poignance into musical archetypes long abandoned in the latter-20th Century. Anyone who has seen him perform live will attest to his captivating intensity as he sings and coaxes sweeping, dark fury and beauty from his instrument.
Now, on his first-ever solo album under his own name, Edwards delivers a sound uniquely his own, with a vulnerability and introspection unheard from him before. Stripping back the heavy rock of his recent work with Wovenhand, Hyacinth puts the man’s voice, and sparing instrumentation into the main focus. There’s a somber beauty and world-weary tone throughout these songs. The album could been considered a slight return to the more melodic sounds of 16 Horsepower’s Secret South (2000) and the first, self-titled Wovenhand album (2002). But there’s more going on here: a rhythmic, pulsating undercurrent reminiscent of the tape loops and rudimentary rhythms of 80s Industrial post-punk as well as 808 Drill Style beats. The overall effect is often as if we’re hearing the clock ticking away our own mortality.
