Drie dagen fun, feest, plezier en....véél muziek. De editie 2019 zit erop, onze verslaggever heeft het overleefd en is ondertussen terug bij zijn positieven. Geniet van een eerste terugblik, op basis van foto's van Alcatraz zelf (wij hadden dit jaar nog geen eigen fotograaf ter plaatse) en een woordje van onze man ter plaatse.
Geen festivalmens! Festivals, daar bedank ik gewoonlijk voor: véél teveel bands, véél teveel volk, slecht eten, lauwwarme pinten en gewoonlijk slecht weer. Neen, dankjewel, ik hou het op clubconcerten waar mijn rug en knieën het nog net uithouden gedurende een dikke twee uur.
Mijn focus ligt bovendien op de muziek zelf en niet op de 'sfeer' en al de poeha errond. It's the music that matters, period!
Niet dat ik nooit eens een festivalleke heb gedaan hoor. Het Heavy Sound Festival in Poperinge (editie 1984) was mijn eerste en best leuk. Rock Werchter in 1988 heeft me echter een trauma bezorgd waardoor het nog tot 2005 geduurd heeft alvorens ik het er terug op waagde. Op Fields Of Rock (snikheet) volgde dan nog Arrow Rock (2008, aangenaam weertje) en het Main Square Festival in 2012 (enkel voor Pearl Jam trouwens). En ja, ik ben ook wel eens terug te vinden op Leffingeleuren, zo voor een dagje, omdat het zowat aan mijn voordeur plaats vindt.
Maar dat is het dan ook en zoals jullie wel kunnen detecteren: ééndagsfestivals.
Hoe lul je jezelf in de problemen? Jeugdvriend Samuel Sixtus (the one and only) probeert me al decennia lang mee te krijgen naar zijn vaste stek GMM, en ik bedank al even lang stijfvirendelijk. Dan maar eens Alcatraz proberen moet hij gedacht hebben: "Het is verdomme bij uw deur én....Meshuggah komt!" Héél sterke argumenten, dus dacht ik mij er simpel vanaf te maken: "Prima, àls Bouve mee komt, we in een hotelleke overnachten én we het Combi VIP pakket nemen."
Het duurde welgeteld een uurtje of twee voor alles in kannen en kruiken was en ik er niet meer onderuit kon...FUCK! De conclusie achteraf? Alcatraz Festival staat voor: ontdekken, nostalgie, leuke babbels en ontmoetingen, een gezellige drukte, goed eten, frisse pinten, redelijk goed weer (dit jaar toch), véél fantastische vrijwilligers, signeersessies met je fav band(s), steengoede muziek, show, knotsgekke figuren...OPETH, AMENRA, MESHUGGAH én LA MORGUE! Zien ze me volgend jaar terug? De knieën en rug zeggen: "Hell no!" maar de goesting is er absoluut en afhankelijk van de affiche ga ik er misschien opnieuw voor. Of sturen we onze jonge verslaggevers.
Tot zover de intro. Het eigenlijke verslag lezen jullie de komende dagen. Met dank aan de organisatoren voor een persaccreditiatie op vrijdag. Lap, nu mocht ik nog 'werken' ook.