vrijdag 21 juni 2019, De Roma (Antwerpen) | foto's: Peter Verstraeten
Noem Gary Clark Jr. in hemelsnaam niet de 'redder van de Blues'!
De 'guitar man' boort een véél breder spectrum aan dan het genre dat trouwens erg gevarieerd is. Wat is 'de Blues' voor mensen die hem zo graag in vakjes duwen? Chicago Blues, Delta Blues, Louisiana Blues, Detroit Blues, Memphis Blues....of misschien gewoonweg Twelve-bar blues? Komaan zeg, de songs van Gary Clark Jr. bevatten méér Soul, R&B en Rock dan pure Blues. Natuurlijk is hij beïnvloedt door onder meer Jimmie Vaughan en Stevie Ray Vaughan (Texas Blues dus), maar evenzeer door Jimmy Hendrix, Otis Redding, Marvin Gay, The Roots, etc.
Bij het verschijnen van Blak and Blu in 2012 kreeg hij voortdurend te horen dat er geen lijn in dat album te vinden was, dat hij teveel kanten uit ging en zijn muziek hierdoor erg moeilijk zou aanslaan. Moeilijk kan ook, dus voegde hij op zijn meest recente (meesterwerk) This Land nog een snuif Reggae én een oplawaai Punk Rock aan zijn repertoire toe. Ondertussen kent elke muziekliefhebber in elke uithoek van de wereld dit al bij al vrij jonge talent. Eat this, beste critici.
Vrijdag kregen we in De Roma dan ook die kenmerkende rijkdom in zijn muziek te horen. En hoe!
Even opwarmen met een intro die ons meteen qua gitaargeluid half in hogere sferen bracht: hoorden we daar niet wat invloeden van David Gilmour? Bright Lights werd lekker traag en slepend gebracht en je hoorde meteen één van de kenmerkende elementen in het gitaarspel van Clark, m.n. die korte, harde aanslagen wanneer hij de rythm parts voor zijn rekening neemt. Zijn wing man King Zapata die eigenlijk de ritmegitaar speelt mocht hier soleren en deed dat met smaak. Maar wat gebeurde er met geluid tijdens Ain't Messin' 'Round? Aie, aie, van zodra de amps open gedraaid werden verzoop die schitterende stem en klonk Johnny Radelat alsof hij op metalen potten zat te hameren. Je kon via diverse social media meteen oproepen van aanwezige fans lezen die de 'sounddude' smeekten dit euvel op te lossen. De vriendelijke man had blijkbaar een goed stel oren, of hij checkte regelmatig zijn gsm, en kreeg het uiteindelijk grotendeels deels, ook al bleef het soms moeilijk tijdens de hardere nummers.
Volgden enkele songs die er lekker in gingen en een chill R&B sfeertje creëerden, waarbij dat typische falsetto stemmetje boven werd gehaald en ik steeds aan Prince moet denken. Uiteindelijk werd het wel een beetje teveel van het goede en verlangde ik naar een ferme scheut peper. Dat kwam nog niet meteen, maar Got to Get Up klonk zo funky dat de dansbeentjes - gelukkig genoeg niet de mijne - loskwamen.
Clark staat erom bekend zijn tijd te nemen, zowel tijdens het soleren als tussen de nummers in. Wat handjes schudden over de hele breedte van het podium alvorens een schitterende versie van Feelin' Like a Million in te zetten, dat opgesmukt werd met vette spacy keys van Jon Deas. Reggae time met een funk inslag, héél erg relax en dus....zaaaaaalig! Waarna we drie nummers lang opnieuw de R&B/Soul toer opgingen. OK, die peper liet op zich wachten, maar songs als Our Love en I Got my Eyes on You zijn zo goed dat het puur genieten is en ook ik die avond erg geduldig ben.
De Flying V wordt omgegord en dan wordt het met Low Down Rolling Stone uiteindelijk toch iets potiger. De (opnieuw spacy) synth solo van Deas is machtig. We schakelen Ramones gewijs enkele versnellingen hoger om dan tot één van mijn absolute favs te komen: When My Train Pulls In laat ons nog twee kenmerkende elementen van de man horen, m.n. zijn solo's die geregeld achter het tempo aanlopen én soms 'out of key' klinken. Damn, wat moeten die jongens op elkaar ingespeeld zijn om hier niet de mist in te gaan. En Gary zelf die pikt gewoon terug op het ritme in alsof het niets is. Ook al lijkt hij even verstrikt in zijn kabels bij aanvang van de eerste solo in het nummer.
De hoogtepunten worden gewoon aan elkaar gerijgd terwijl we naar het einde van de reguliere set wandelen: This Land is gewoon té goed én heeft nog een niet mis te verstane boodschap, terwijl Pearl Cadillac opnieuw Prince doet herleven en Deas voor een derde maal mag trippen.
We zijn net geen twee uur ver wanneer de bisronde wordt ingezet met het 'fonkeeeeee' Guitar Man en dan...jawel, toch twee meer traditionele Blues nummers. Ik hoop dan héél stilletjes en tegen beter weten in dat mijn grote favoriet Numb de avond zal afsluiten. Het wordt een krachtige versie van Come Together. Oh well, mag er ook zijn.
Mijn derde GCJ en opnieuw een erg sterke performance, een avond die ik niet (snel) zal vergeten. Laat de vierde er maar aankomen.
Dit was trouwens de laatste avond voor veiligheidsman Werner, het laatste concert van dit voorjaar voor zowel De Roma als mezelf.
Beter kon ik me zo'n afsluit niet wensen en ik hoop dat ook Werner ervan heeft kunnen genieten.
Tot slot nog een weetje voor de kenners/guitar freaks. In juli 2018 probeerde Gary Clark Jr. een nieuwe gitaar van een jonge gitaarbouwer uit Taos (New Mexico) en was, net zoals enkele vakmensen, erg onder de indruk. Patch Rubin, die zijn custom made gitaren in zijn garage bouwt, schonk GCJ een dikke maand terug zo'n Wide Sky P125. Sindsdien zijn beide onafscheidelijk. Wide Sky Guitars
Setlist
Intro
Bright Lights
Ain't Messin' 'Round
What About Us I Walk Alone Feed the Babies Got to Get Up Feelin' Like a Million
When I'm Gone Our Love I Got My Eyes on You (Locked & Loaded)
Low Down Rolling Stone
Gotta Get into Something
When My Train Pulls In
This Land
Pearl Cadillac
(bis)
The Guitar Man
3O'Clock Blues (cover BB King) / Don't Owe You a Thang
Come Together (cover The Beatles)