13 oktober 2018, Villa Bota (Brugge)
Dutsfest De Brugse punkrock radio Nostalgebra organisserde afgelopen zaterdag voor de tweede maal hun festivalletje Dutsfest, in samenwerking met Het Entrepot en Villa Bota. Leuze van deze jonge, erg sympathieke organisatie rond Shiny en Tommy:
'Muziek is tof, zeker als ze roepen'!
Verplaats je samen met ons in de sfeer van jeugdclubs, waar alles vooral draait om samen zijn en lekker compromisloos plezier maken.
Slow Crush
Het is enerzijds verbluffend om een band als Slow Crush in een dergelijke 'kleine' setting te zien performen, maar anderzijds geeft het ook blijk van een nuchterheid die de band siert. Jawel, dergelijke venues zijn nog steeds van essentieel belang in het groeiproces en dat is te zien aan de inzet en de uitermate professionele aanpak. De soundcheck bv., daar is het publiek gewoon bij en meteen voelen we aan dat het geen evidente avond wordt. Zowel de band als de geluidsman werken zich te pletter om het complexe geluid - lees véél reverb, afwisselend rustige passages en zware geluidmuren en daartussen nog eens die fluweelzachte stem - zo goed mogelijk te krijgen. Door de immense pedal boards van zowel Jelle als Jan, moet Jelle zelfs voor het podium plaatsnemen. Was het allemaal perfect? Absoluut niet, maar enkel een azijnpisser die hier een punt van maakt. Want Slow Crush brengt fantastische muziek, zowel op hun net uitgebrachte debuutalbum, als live op o.a. Dutsfest II.
Aftrappen doen ze met Aurora, het titelnummer van die schijf en een absoluut meesterwerk. Isa wil het publiek 'voelen' en vraagt hen een stuk dichterbij te komen, wat de aanwezigen meteen doen. Weg met die barrière, iedereen één met de band en hun muziek. Tijdens Dizzy, misschien het meest dynamische en 'heavy' nummer op de setlist, kan Isa ook even haar frustratie, omwille van die klote mic stand die niet mee wil, afreageren via enkele zware baspartijen. Aid and Abet doet ons helemaal wegdromen, net als Tremble...het is puur genieten, in mijn geval met de ogen toe, bij anderen richting de schoenen starend. Shallow Breath haalt ons terug naar deze wereld en met Glow denderen we in razende vaart richting het, véél te vroege, einde van de set. Nu ja, beter 45' van het éne hoogtepunt richting het andere, dan 90' met hier en daar een minder moment, ook al vraag ik me af of 'minder' in het woordenboek van Slow Crush staat? We kregen bovendien reeds anderhalf uur best sterke optredens van de drie onder vermelde bands.
Setlist Aurora
Sway
Dizzy
Aid and Abet
Tremble
Shallow Breath
Glow
London Bullet
Old school punk met een bijhorende energieke performance van zanger/brulboei Emile! Dat zoiets op vandaag nog kan, o.a. met dank aan de organisatoren die hun leuze hier in daden laten omzetten. Niemand is veilig voor de frontman die meer in het publiek, zelfs op de toog, staat dan op het podium. Dat is aftrappen, dat is je smijten, dat is keet schoppen...zoals het hoort bij deze muziek.
Bleak
Naar Bleak moet ik zeker luisteren, wordt me in het oor gefluisterd, maar daarvoor was ik ook gekomen: om alle 4 de bands in me op te nemen. 'Spacegrunge' uit Antwerpen, what's in a name. Ik hoor mooie nummers gelijkaardig aan wat Slow Crush later die avond zou brengen, en toch net dat tikkeltje anders. Jens, Arne Mathias en Berend kunnen er i.i.g. wat van en bewijzen dat we in ons landje over héél wat muzikaal talent beschikken, in de meest diverse genres. Even wennen: veel nummers lijken geen echt einde te hebben, wat enerzijds bizar overkomt, echter ook weer naar méér doet verlangen.
Lone Wolf
Vreemde eend in de bijt, maar dan enkel omdat het voor ons 'Ollanders' zijn, zijn deze 3 jongens en 1 jongedame uit Rotterdam. Muzikaal passen ze vanzelfsprekend in het plaatje: aanstekelijke dansbare punk rock&roll met zo'n enthousiasme gebracht dat we er vrolijk van worden.