Waar hij twee jaar geleden nog op het podium stond met zijn band “The Dinky Toys”, staat hij nu met een soloproject op Nostalgie Beach. We hebben het over Coco Junior, die dit jaar met zijn gekende enthousiaste stijl Nostalgie Beach mag openen in Middelkerke.
Volgende groep van eigen bodem deze middag is Ozark Henry. We moeten toegeven, we waren even vergeten dat hij reeds zoveel hitjes geschreven heeft. Blootsvoets, in zomers tenue gaat hij nadeloos van de ene hit naar de andere. De goed gevulde festivalweide geniet van een goed concert en een fris pintje (iets wat welkom is met dit warme weer!). De festivaltrend van deze zomer, de oplaasbare zitzak is veelvuldig aanwezig. Iets wat tot zeer grappige taferelen leid, als mensen deze wilen vullen met lucht door ze in het rond te zwaaien. De sound is in orde, niet te luid (wat door mezelf eigenlijk wel geapprecieerd wordt dezer dagen!).
De volgende groep werd in de persruimte door een collega beschreven als “Duitsers die over Japan zingen”. Daarmee natuurlijk refererend naar één van de grootste hits van Alphaville, Big in Japan. De vraag is echter bij dit soort bands of ze meer in hun mars hebben dan die paar klassiekers die iedereen uit het hoofd kent? Toch wel, zo blijkt. Niet altijd even sterk qua stem, maar wel ambiance en beleving op het podium en ernaast. Van klassiekers tot nieuw werk, alles wordt meegezongen door de fans uit het publiek. Big in Japan krijgen we alreeds als derde nummer te horen, kwestie van de sfeer meteen goed te zetten! Verder gaan we bij momenten even elektronisch verder met een intro die nogal veel weg heeft van hun duitse collega’s van Kraftwerk. Mooi gebracht en een goede set. Eindigen doen ze met het alombekende Forever young, een mooie afsluiter.
This beat is technotronic & pump up the jam. Daarmee is alles gezegd over de volgende groep. Technotronic kwam deze middag met een kort maar krachtige show. Natuurlijk is het wel een beetje jammer als je je twee grootste hits meteen als eerste twee nummers speelt. Leuk om het publiek direct mee te hebben, maar verder heb je meteen ook alle troeven uitgespeeld. Tenchnotronic biedt een klein intermezzo tussen andere artiesten. Toppers uit de 90’s maar op dit moment niet meteen ons genre. Voor elk wat wils echter deze middag, dus een leuke afwisseling op de andere artiesten vandaag.
10cc is de volgende. We zagen ze indertijd op de eerste editie van Nostalgie Beach, toen nog in Bredene. Ze zijn nog geen haar veranderd met toen. Als je de foto’s van beide concerten zou naast elkaar leggen, zou het waarschijnlijk enkel aan de kledij opvallen dat het om een ander optreden gaat. Zo ook hun muziek. Een succesconcept moet je echter niet veranderen – “Never change a winning team” heet dat dan.
Op naar de eerste headliner van de avond. Eentje van eigen bodem nog wel, De Kreuners. Een tijdje geleden nog in mijn mailbox: “De pleinen lopen vol voor de Kreuners”. Nadat ze in Gent en Lokeren de pleinen hebben plat gespeeld mogen ze hier in Middelkerke nog eens het beste van zichzelf geven. Ze zijn duidelijk nog niet “uitgekreund”. Waarom waren ze eigenlijk ook alweer gestopt? Sterk bij stem en puur amusement op het podium. Coco junior kondigde ze aan als “De beste rockband van de Lage landen”. Ik zei nog al lachend, oe? Ik wist niet The Scene of Golden Earring kwam vanavond?. Toch even serieus mijn mening moeten herzien. Nog geen greintje sleet op hun stem en spelplezier. Integendeel, zijn ze zelfs niet beter dan vroeger? Al was het maar om dat ze nu jong en oud verenigen met hun klassiekers? Ik heb ze bewust nog niet ergens anders aan het werk willen zien deze zomer, zodat ik ze vandaag met een onbevooroordeelde blik kon bekijken en beluisteren. Mijn vriendin echter laat me weten dat ze exact dezelfde show spelen als in Gent. Zelfs de bindteksten en moppen tussenin zijn gelijk. Mij lijkt vooral net als daarjuist de stelling “never change a wining team” van toepassing! Ik betrap mezelf erop dat ik zo goed als alle liedjes meezing en toch wel geniet van dit concert.
Het is nooit een cadeau om na zo’n “local heroes” als De Kreuners te komen. Jimmy Cliff vervult deze zware job echter met verve. Hij staat in de Rock’n roll hall of fame, won enkele grammy’s en is bekend van hits als Reggae nights. Jimmy begint op djembé, waarmee de “reggae”-sfeer meteen wordt gezet. By the rivers of babylon, wordt ingezet en we krijgen meteen een meezing-moment om u tegen te zeggen. Het is de aanzet van een energiek concert, waarmee Jimmy zijn plaats als headliner waarmaakt. Een waar dansfeestje ontpopt zich op de weide en het publiek heeft het duidelijk naar hun zin.
Dan staan we klaar voor de headliner van de avond, Madness. Een saxofoon, een pianist, enkele blazers, wat gitaren en een drumstel, meer heb je niet nodig om er een 'mad' feestje van te maken! De grote hits laten echter even op zich wachten, zien we daar de eerste mensen reeds huiswaarts keren? Jammer, want ze missen een heus feestje! Meer plaats voor de rest om te dansen zullen er velen denken! Madness heeft wel een typische stijl en sound, ik ken zeker niet alle nummers, maar zou ze zeker herkennen als een nummer van hen. Dit zorgt er echter voor dat alles een beetje hetzelfde klinkt. Het is wat wachten op de eerste hit om de leeglopende weide op hun stappen te doen terugkeren? Een cover van Vietnam van Jimmy Cliff krijgt de weide toch wat aan het dansen. Eindelijk krijgen we met 'the house of fun' de langverwachte topper te horen. Duidelijk wel bekend bij het grote publiek want nu wordt er wel lustig gesprongen gedanst. Zoals gezegd, deze set had echt een klassieker nodig om los te komen. Aan ambiance op het podium echter geen gebrek. De klassiekers worden aangevuld met het alombekende 'our house' en 'it must be love'. Nadien gaan ze kort van het podium om nadien nog terug te keren voor enkele bisnummers. Voor ons is het echter genoeg geweest en gaan we toch huiswaarts.
We kijken terug op een mooie festivaldag met toppers uit binnen en buitenland. Nostalgie Beach kende dit jaar en topeditie met 13 000 bezoekers. Een pluim voor de organisatie!
Foto's en verslag: Pieter Bouckhout