Zaterdagavond 24 Maart, 19u30 zaal TRIX, Antwerpen
De groepen hadden na de aankondigingen van de geselecteerden ongeveer iets meer dan een maand om te oefenen op de verplichte cover bedacht ik in de wagen naast Trees terwijl we onderweg naar Mortsel reden om ons nog eens lekker culinair te laten verwennen bij familie van haar ( Dankuwel Regis en Miriam!), vooraleer ons weer onder te laten dompelen in een bad vol muzikaal jong geweld. Bij een aanblik op de namen van de bands voor TRIX besloop mij toch wel even het gevoel dat het zwaartepunt vooral op zondag lag, niet alleen omdat er blijkbaar in laatste instantie nog één band verpatst werd naar de Vooruit ( mocht ik zelf muzikant zijn zouden er ook wel meerdere pogingen om eens in die prachtige zaal daar te kunnen spelen uit de denkkoker rollen!), maar vooral omdat de namen op zaterdag mij voorheen ook al niet oprecht konden overtuigen? Nu hadden we onderweg wel afgesproken om elke band met een frisse snoet en zonder vooroordelen tegemoet te treden, een belofte (vooral aan mezelf) die toch niet zo makkelijk na te komen bleek in de realiteit...maar er werd wel flink aan gewerkt!
Bij loting bleek MARLIJN als opener uit de bus te komen, iets wat de groep dan meestal iets meer tijd geeft om te soundchecken, waardoor er vrij ontspannen kan toegeleefd worden naar het openingsmoment... (voor zover dat mogelijk is in een halve finale?) Marlijn had deze keer wel iets langer voor de kleerkast gestaan en straalde daardoor nog flink wat meer dan daar in Mechelen!
Misschien wel net genoeg om uiteindelijk als de enige band met mooie, zelfs ietwat beklijvende Nederlandstalige teksten een ticket naar de AB te versieren?
ANNELEEN DEBAVEYE zag er precies nog jonger uit dan de vorige keer, misschien kwam dat gevoel door de naar achter getrokken haren met bijhorend paardenstaartje?...of het blitse rokje met het hoge “VTM kleurt je dag”gehalte? ...Of was het toch door het vrank en vrije verhaal van haar griepje vorige week waarbij de dank aan de mama wel heel kinderlijk doch oprecht klonk...) Zij had gekozen om deze keer 2 andere muzikanten mee te brengen ter begeleiding en koos na het openingsnummer voor een toch wel beter bij haar passende cover waarbij haar goddelijke stem nog niet helemaal terug van weggeweest bleek...ondanks dit kleine euvel viel het geheel toch wel mee, alleen wel een beetje heel lichtvoetig, iets te licht voor een finaleplaats?
THE CALICOS mochten daarna een poging doen om wat meer volwassenheid en levenservaring de zaal in te sturen...Dat deden ze ook, maar wat mij opviel deze keer was het ontbreken van het magisch vingervlugge gitaarspel van zanger/frontman Quinten Vermaelen!...misschien lag dat aan de verplichte cover, dewelke hen beste nummer ( ondanks het hoge WAR ON DRUGS gehalte) van de kaart veegde? Tijdens de ( gedurfde, doch fout gekozen?) cover van bleek alvast dat de stem NIET zijn beste instrument was vanavond? ...”I DROVE ALL NIGHT”( Roy Orbinson) TO MAKE LOVE TO YOU” kreeg dan wel de zaal wat in beweging maar of het ook de jury zal overtuigen om hen langs de AB te sturen eind April blijft voorlopig de grote “spek met bonen”vraag?
Ik kan mij ergens wel inbeelden dat het voor zo’n jury ook af en toe afwachten is om te zien of hen verwachtingen voor de gekozen bands uiteindelijk ook ingevuld zullen worden, tenslotte zijn een demo en 3 nummers in 15min.op een podium wel heel weinig als referentie en bands veranderen tijdens deze slopende tocht naar de roem ook wel meer en vaker dan nodig van strategie en bezetting?
Bij de keuze voor P.A.N.T.H.E.R. had ik in ieder geval vooraf al veel vraagtekens geplaatst en dat werd er niet beter op toen bleek dat de groep gekozen had voor “Cambodja” van KIM WILDE als cover, waarbij de zangeres verwoede pogingen deed om het nummer zo goed mogelijk “na te zingen”, maar wat daarbij aan frullige muziek geserveerd werd....leek echt nergens op!...dat kan tellen als we het even hebben over door de mand vallen?...De eigen nummers nadien probeerden het zaakje nog recht te trekken waarbij de handen van Flauve rond de fluo-fallus-buislamp-micro wel heel erg hard deden denken aan iets anders...🤔...(=foei foei foei Puur P....bij de les blijven!)
Tijdens de wachtperiode tussen de preselecties en de halve finales vertoefden wij trouwens even op een echt NEW WAVE feestje om één jaar muziekcafé de Kelk in de Langestraat in Brugge te vieren, waarbij de DJ ons talloze hits uit de gouden dansjaren serveerde tot ik er zelfs een spierscheur in de kuit van opliep...daar werd Cambodja in ieder geval gelukkig NIET gedraaid...
wel een 88-tal andere mogelijkheden en beter passende hits? Maar dit uiteraard geheel terzijde.
Geef mij dan maar de mannen van UGLY WEIRDO waarbij het openingsnummer (Nowhere home)met het lekker repeterende gitaarrifje al voor meer beweging tussen het volk zorgde dan de hele“Flauve”set daarvoor...ook de cover had genoeg ritme en gekke bliepjes in zich om onze aandacht vast te houden tot mij in het derde nummer opviel dat weer hetzelfde truukje met de gitaar werd toegepast...benieuwd of dat genoeg zal zijn voor een ticket richting hoofdstad ?
Hoog tijd om even bezorgd te zijn over iets anders...want de presentatie was vanavond in de zachte doch meedogenloze handen van niemand minder dan ...AYCO DUYSTER ! ...(wat een leuke en aangename verrassing, maar hopelijk is er toch niets mis met de ondertussen flink zwangere Sofie Engelen?🤔...wij van Brothers in RAW duimen alvast voor de toekomstige mama!)
Het was wel heel erg fijn om de warme stem van AYCO eens terug live te kunnen horen, en vooral de mensen die haar (en Eppo’s) programma DUYSTER op zondagavond gebruikten om op de enige juiste manier afscheid te nemen van een weekend weten wat ik bedoel?...TIP van het huis: binnenkort is er trouwens VERDUYSTERT , een ware ode aan het legendarische programma op de radio, in de 4AD te Diksmuide...( niet te missen op Zaterdag 14/04!)
Tijd voor de zesde band van de avond( is dat niet strategisch de beste plaats in zo’n halve finale?)
WINTERFORT deed het deze keer met flink wat minder stemvervorming en dat kwam het geheel enorm ten goede alhoewel ik de indruk had dat het eerste nummer (“ safety by numbers?” ) nog iets teveel ruimte bevatte tussen de haakjes en de ogen waarmee het samen was geraapt?...Dit is van deze avond alvast wat mij betreft de meest vernieuwende band en niet alleen door het subtiele gebruik van een ferme baritonsaxofoon ( Niels Van Paemel van A_LA_SKA) en de contrasterend snerpende gitaargeluiden van Birger Ameys...ik zou durven zeggen “give it a shot” beste jury?
WALMOK(sje) kwam zijn ding doen in het soort van sweatertrui waarmee hij wellicht vaak op de zolder(studio) vertoeft en dat zag er vooral tijdens het stukje cover van SEXUAL HEALING enorm grappig en fout uit, maar het moet daarbij ook vermeld worden dat rondom ons vooral vrouwelijke lijven weer spontaan begonnen te bewegen richting losbandigheid...Wie kan daar nu tegen zijn?...
Misschien Mario Bentijn met DIANE GRACE?...dit artistiek verantwoord ensemble streeft geheel terecht naar sabotage en ontwrichting van het publieke verlangen naar geborgenheid. Deze keer niet in een trouwkleed maar wel als een losgeslagen “play-boy bunny” over het podium hotsend geflankeerd en achterna gezeten door een onderdanige dwerg en een lustige diva die zich flink bedienden van mandarijnen en tomaten om de act (en het publiek?)een frissere toets te geven. Daarbij viel het deze (tweede) keer toch ook wel op dat de zang meer verzorgd werd en dat de muziek (vooral bij het even de ogen sluiten) tot het betere Rockgedeelte van de avond kon worden gerekend...uw reporter vroeg zich ondertussen luidop af of dat wel dezelfde drummer als de vorige keer was, het borsthaar van de vorige was naast weelderiger ook veel zwarter...( foto’s sorteren op borsthaar Trees? check!...😂).
De avond leek wel voorbij te vliegen daar in een halflege TRIX want plots was het al tijd voor de laatste act van de avond, de favoriet van concertfotografe Trees, DANNY BLUE and THE OLD SOCKS straalt naast een pak ongedwongenheid ook een flinke portie vrolijkheid uit waarvan menig mens spontaan gaat van bewegen...deze keer geflankeerd met een trompettiste en een vioolman zorgde dit bandje op zijn ouwe sokken voor het relativerende lichtpuntje van de avond. Heel sterk hoe zij het publiek op deze manier bijna vlekkeloos voor zich wisten te winnen, waardoor het lijkt alsof ze niet eens meedoen aan een wedstrijd...AYCO vertelde vrijwel achteloos dat deze heren ook wel te vinden zijn voor een gezamenlijke blondeersessie, iets wat hopelijk geen trend gaat worden richting AB? ( nee ik doe NIET mee!🎈👀🤭😂)
Rest mij nog te vertellen dat deze avond de 4-koppige jury werd aangevuld met de vrolijke artistiek directeur van de mooiste zaal van het land, Kurt Overbergh ( AB) zorgde daarmee alvast opvallend voor wat meer pigment tussen de immer nors blijven kijkende juryleden...
wordt vervolgd!
Gent, we komen eraan hoor...! Greetz, Puur P.