Ons Team | Frederic Zwartjes, recensent
Wie ik ben is niet zo belangrijk. Waarom ik durf recensies te schrijven voor BiR waarschijnlijk wel. Daarom deze trip down memory lane ter motivatie.
Muziek werd mij niet met de paplepel ingegeven, integendeel. Op mijn twaalfde ontdekte ik Radio Rock Torhout en er ging een nieuwe wereld voor mij open. In 1983 kocht ik mijn eerste LP, met name "Construction Time Again" van Depeche Mode. New Wave was toen hot en als simpele geest groeide ik van Simple Minds over The Cure, Bauhaus, Killing Joke en Sisters of Mercy door naar het macabere The Virgin Prunes om vervolgens voorzichtig te proeven van de punkrock (AntiPasti, GBH, Dead Kennedy's) en finaal Psychobilly rock (King Kurt, Guana Batz, Batmobile).
Mijn poging echter om met een ware rockabilly-kuif door het leven te gaan, duurde welgeteld 1 dag, toen zowel de school als mijn ouders mij verplicht terug naar de kapper stuurden om mij ongewild om te bouwen tot tijdelijke skinhead.
Intussen schrijven we 1987 en komt "Come on Pelgrim" van The Pixies uit, tot op heden nog altijd één van mijn favoriete albums aller tijden. In 1991, met "Ten" van Pearl Jam en "Nevermind" van Nirvana komen we makkelijk bij het grunge-genre.
Until this point, it was all about drums and guitars...
In 1991, initieel met de aankoop van "Ex:el" van 808 State en "The Orb's Adventures Beyond the Ultraworld" gebeurt voor mij echt een major shift naar elektronische muziek, die in 1994 met de komst van "Dubnobasswithmyheadman" van Underworld en "Snivilisation" van Orbital alleen maar werd versterkt. Wel bleek op termijn dat de verbinding van synths met gitaar, bas en drum in feite de perfecte combi is voor mijn oren. Het pure techno-gebeuren ging dus mooi aan mij voorbij, maar bands als The Prodigy, The Chemical Brothers, Underworld, System7 en later Soulwax, LCD Soundsystem, Digitalism, ... zullen zeker hoog in mijn Top 100 aller tijden voorkomen.
1998 zal voor altijd bij mij gegrift staan als een rampjaar. Mijn ex-vrouw kreeg het lumineuze idee om tijdens de schoonmaak al mijn vinylplaten op de radiator te leggen, met het betreurenswaardige resultaat, dat 20 jaar persoonlijke muziekgeschiedenis werd gereduceerd tot een hoopje nutteloze golfplaten.
Vanaf het nieuwe millennium wordt het misschien een stuk minder spannend, maar daarom niet minder interessant. Een belangrijke mijlpaal voor mij is de ontdekking van klassieke muziek, weliswaar in een aparte vorm. Via een vriendin leerde ik Gorecki kennen, waar Symphonie n°3 bij mij door merg en been snijdt. Verder blijkt mijn voorkeur vooral te gaan naar modern classic (Wim Mertens, Michael Nyman, Hans Zimmer, ...). Op een of andere bizarre manier bracht mij dit later bij bands als Radiohead, Sigur Ros, PG Lost, Aerogramme, ... Emotie kreeg meer en meer een plaats in mijn playlist en is intussen uitgegroeid tot een muziekmap "Listen Silently" met meer dan 250 nummers, die aan de ribben hangen. Glen Hansard, solo, met The Frames of met The Swell Season is daarin een vaste gast. Tip: de film "Once" uit 2007 spreekt hier boekdelen!
In 2012 leer ik mijn huidige vrouw en soulmate Julie kennen. Wij blijken het goed te vinden op muziekvlak en bezoeken regelmatiger concerten en festivals. Tot op vandaag is dit nog steeds het geval en als het aan ons lag, worden wij op termijn de Benidorm Bastards van de festivalweide. Our commonly shared artist is Greg Dulli, in al zijn vormen en gedaanten.
Intussen is het streamen van media (incl. muziek) de norm geworden en bieden YouTube, Spotify, Shazam, ... ongebreidelde mogelijkheden om nieuwe muziek te ontdekken.
Weken kan ik mij verdiepen in nieuwe muziekgenres en ontdekkingen bundelen in mijn muziekmappen. Dit gaat van Dirty Blues & Bad Ass (Moreland & Arbuckle, The Record Company, The Soledad Brothers, ...) over Brexit Bastards (Sleaford Mods, Baxter Dury, Slaves, ...) naar mijn huidige dada, met name dissonante pop & rock, waar The Wants, Fujiya & Miyagi, Crack Cloud, The Oh Sees en Parquet Courts momenteel tot mijn favorietjes behoren.
Om een lang verhaal kort te maken, mijn muzieksmaak is niet in één vakje onder te brengen en sinds ik lid ben van Brothers in RAW zoek ik met nog meer gedrevenheid naar nieuwe aha erlebnissen, die ik vervolgens graag met jullie deel. Hopelijk kan ik na de ganse Corona-heisa mijn eerste concert-verslag posten en wie weet schiet ik wel eens bij toeval een fantastische foto, welke ik jullie zeker niet zal onthouden!
mijn eerste concert als verslaggever:
zodra de concertzalen en festivalweides terug opengesteld worden na Covid-19
mijn favoriete concert als verslaggever:
Als verslaggever spijtig genoeg nog niet, maar persoonlijk vond ik The Sheila Divine (23/11/2019) in Trix Antwerpen een absolute topper
helemaal bovenaan mijn bucketlist: The Oh Sees
specialiteit(en): gewoon een oor voor goede muziek in alle genres
Te vinden op: facebook instagram
#team #teamvoorstelling #teampresentation #teammembers #teamleden #fredericzwartjes