Concertverslag | Slam Dunk België

Wie binnen de scene kent het legendarische pop-punk, rock en alternatief festival Slam Dunk niet? Eens afzakken naar de UK om het live mee te maken staat nog op mijn to-dolijstje, maar eergisteren kreeg ik alvast een voorproefje. Jawel, Slam Dunk maakte dit jaar voor het eerst een stop in België! Het is niet de eerste keer dat het festival uitbreidt naar andere landen, dus hoe leuk is het dat ook België dit jaar in de lijst stond?! Met een line-up waarbij zowel internationaal als nationaal talent een plaats kreeg, werd het een fijne avond, dat kan ik alvast verklappen.

Aangezien het eerder om een kleinschalig indoorfestival ging dan een concert, was er constant muziek, wat ik zelf geweldig vond. De bands wisselden elkaar dan ook af in twee zalen: de grote zaal van de Trix en het café. Zo kregen de iets grotere en de nog kleinere bands afwisselend een kans om het beste van zichzelf te geven. En zo moest niemand lang wachten tussen sets, ideaal!

Dad Magic

De Genste groep Dad Magic mocht de aftrap geven in het café. Ik had hun naam al vaker op posters voorbij zien komen, maar was er helaas nog niet toegekomen om hen live aan het werk te zien. Ze omschrijven zichzelf als 'dansbare hardcore met luide vocals' en eerlijk gezegd kon hun muziek mij zeker wel bekoren. De vijfkoppige groep gaf het beste van zichzelf in de korte tijd die ze kregen. De zanger waagde zich zelfs even vooraan in het (helaas nog vrij dode) publiek. Er zit zeker potentieel in, dus als je nog op zoek bent naar een leuke, lokale posthardcore groep, check Dad Magic dan eens!

Zebrahead

Zebrahead mocht de zaal openen. Het is zo'n band die iedereen, denk ik, wel kent van naam, maar ik zag ze nog nooit eerder aan het werk. Ze gaan nochtans al een hele tijd mee (ik moest het even opzoeken, maar dus al sinds 1996 hé!). Voor mij kwamen ze vooral over als een jeugdige groep oudere poppunkers. De mannen staan precies nog altijd met evenveel plezier op het podium en zijn niet vies van een vuile opmerking nu en dan. Of die altijd even grappig zijn, laat ik in het midden. Nu ja, hun sound zat wel goed en viel ook bij het publiek in de smaak. Als entertainment kregen we er zelf een groepje multifunctionele skeletten bovenop: dansen, een on-stage bar bedienen, back-up vocals, in een bootje over het publiek varen ... ze deden het allemaal!

Ook in het publiek gaan leek een trend deze avond, want ook de zanger van Zebrahead waagde zich aan een stapje van het podium. Hij liet al snel iedereen neerzitten en ik moet zeggen, écht zo goed als iedereen zat neer en dat is toch ook niet altijd het geval. Verder leidde een wall of death tot de eerste moshpit van de avond.

Spare Kid

Het tweede lokale talent van de avond is Spare Kid. Ze zijn iets terughoudender en rustiger dan Dad Magic, maar kunnen daarom niet op minder enthousiasme rekenen. Ze weten het café goed te vullen en voor mij waren het toch de hardere nummers die echt tot hun recht kwamen. Tijdens een rustigere song verloor het publiek een beetje de aandacht, maar gelukkig herpakte de groep zich daarna en knalden ze door de rest van hun set heen. Deze zomer brengen ze hun eerste plaat uit (als ik het goed verstond) dus zeker in de gaten houden zou ik zeggen!

Neck Deep

Kijk, voor mij was er één hoofdreden dat ik naar de Trix afzakte en dat was natuurlijk Neck Deep. Als je naar een show van deze Britse band gaat, weet je wel waar je je aan kan verwachten: een hele hoop energie, moshpits, crowdsurfers en rasechte poppunk. En dat was tijdens Slam Dunk in de Trix niet anders.

Ook hun nieuwste You Should See Me Now werd natuurlijk gespeeld. Een rustigere song waardoor het publiek zoals verwacht even stil viel. Daarna was het echter de beurt aan de vrouwen. Voor She's A God werd er namelijk een vrouwelijke mosh pit opgestart. Ik denk dat zanger Ben Barlow het idee misschien een beetje overnam van Frank Carter, die dit ook standaard doet in zijn sets. Hoe dan ook amuseerden de ladies zich volledig, dus dat is het belangrijkste.

Mouth Culture

Ze stonden eind vorig jaar nog in Brussel en Gent in het voorprogramma van You Me At Six en toen smaakten ze al naar meer. De Britse Mouth Culture zorgde ervoor dat ook het café volledig in vuur en vlam kwam te staan. Het duurde enkele songs, maar ze kregen het publiek volledig mee, waardoor er ook in deze kleine ruimte moshpits en crowdsurfers waren! Ze brengen geweldige poppunk met enorm veel energie die zo aanstekelijk is dat je niet anders kan dan meedoen.

The Used

Ik zei het al over Zebrahead, maar het is ook zo voor The Used: een band die al een tijd meegaat, maar die ik eigenlijk nooit eerder live aan het werk zag. Een groep die al 25 jaar bestaat en nog nooit een pauze inlaste of een break up had. Het is wel iets om trots op te zijn!

Helaas viel hun set voor mij wat tegen. Over het algemeen kregen ze het publiek vrij goed mee, vooral met enkele van hun bekendste nummers, maar ik zag ook de zaal een beetje leegstromen naar het einde van hun set toe. Dat is natuurlijk reuzejammer voor een headliner. Er was precies meer enthousiasme en energie te vinden tijdens de set van voorganger Neck Deep? Misschien dat een A Day To Remember, die ook op enkele Slam Dunk posters stond, het hier beter had gedaan? Ik durf het natuurlijk niet met zekerheid te zeggen, want ook voor The Used waren er een hoop fans van het eerste uur. Hoe dan ook kunnen we zeggen dat het over het algemeen een geslaagde avond was.

Voor wie nog er nog niet genoeg van had, was er ook nog een Emo Night. Helaas moest ik deze aan mij laten passeren, want de laatste trein naar huis wachtte op mij aan het station. Maar als ik mag afgaan op voorgaande edities was het sowieso een feestje met klassiekers zoals Blink-182, The Killers en All Time Low! Ik kan alleen maar hopen dat Slam Dunk ook volgend jaar weer de oversteek maakt naar België en we opnieuw van een heerlijke dag kunnen genieten. Merci Slam Dunk & Trix!

---

Dinsdag 27 mei 2025, Trix (Antwerpen, BE) | Tekst: Maui Vindevogel