John Van de Mergel
7 jun 20203 minuten
Ik heb getwijfeld, beluisterd, getwijfeld, herbeluisterd en nog meer getwijfeld en opnieuw beluisterd: vind ik dit album nu subliem of compleet erover? Wat complexiteit van songstructuren en spelen betreft heb je aan het éne spectrum in rockmuziek aor en aan het andere spectrump prog. Binnen prog heb je dan ook nog eens schakeringen in complexiteit. Ik hou soms van een simpel stukje rockmuziek, een meezingertje met een strofe-refrein-strofe-solo-refrein-refrein stramien, maar neig toch eerder naar wat meer variatie en verrassing. Dit al duizend maal herkauwde stramien mag gerust doorbroken worden door eens een break, bridge, tempowissel, tegendraadsheid, amalgaam van invloeden en technisch vernuft, zolang alles in functie staat van de song!
Het Londonse 'fellowship' Haken - dat ik eigenlijk tot vandaag helemaal niet kende - bevindt zich binnen het prog genre een serieuze ruk naar het extreme. Misschien af en toe net iets tè voor mijn smaak. Wanneer je Tool in een shaker gooit met The Mars Volta, Opeth, Queen en zelfs een scheut Meshuggah, dan krijg je op z'n minste gezegd een explosieve cocktail. Dat werkt bij songs als de dynamische opener Prosthetic fantastisch. Ook wel bij de iets rustigere opvolger Invasion, al valt me vanaf hier op dat die wel erg lichte stem niet mijn ding is.
Daarna beginnen vooral Griffiths en Henshall (g) alsook Hearne (d) elkaar de loef af te steken met als gevolg een 'rollercoaster ride' die ons hoofd doet tollen en maar niet ophoudt. De heren etaleren hun virtuositeit en vergeten daarbij de song. Er schoot een (nieuwe?) structuur door mijn hoofd die in haar extreme complexiteit erg eenvoudig lijkt: break-bridge-break-break-bridge-break. De stem blijft naar mijn smaak ook véél te licht, de naar de achtergrond gemixte (of afwezig?) keys mis ik niet echt en wat baspartijen of invloed betreft heb ik geen flauw idee of die er wel zijn. Het opus Messiah Complex is hier uiteindelijk het summum van.
En toch blijft dit album me boeien en kan ik het meermaals beluisteren, zij het dan niet steeds als geheel. Steeds opnieuw ontdek ik elementen die ik voordien niet meende te horen en wordt ik verrast. Virus dus afdoen als puur genoedel zou niet eerlijk zijn want daarvoor is het te goed en zijn de heren te sterke muzikanten. Enkel even het princiepe 'less is more' toepassen en deze jongen kijkt uit naar een opvolger. Nu eerst even in de backcatalogue duiken.
Releasedatum: 5 juni 2020
luister
Lees
Since releasing Vector in October 2018, Haken have completed a headline tour all over the world, played to sold out shows across Europe and North America as support for Devin Townsend and picked up a Prog award for their efforts too. All the while they have been secretly working on the follow up, entitled ‘Virus’.
Guitarist Charlie Griffiths “Since releasing the Mountain in 2013, one question has been asked of us time and time again, “who is the Cockroach King?”. We decided to explore that question through our music; elaborating and expanding upon the intervallic, harmonic, rhythmic and lyrical themes of that song. The end result is in an arc which spans across two albums: Vector and Virus”.
If Vector was an origin story, Virus portrays an ascent to power, tyranny, and subsequent endgame. The opening track ‘Prosthetic’ bridges the two albums where scars of institutional abuse are brought into focus. This 6 minute onslaught of brutal riffing starts the spread of a Virus that effects all aspects of our lives, be they biological, psychological, technological, environmental, or political.