John Van de Mergel
31 jan 20193 minuten
‘The real saviours of rock music’
Tien jaar zijn ze ondertussen actief en met Feral Roots laten ze hun zesde officiële full album op de wereld los. Met Hollow Bones (2016) en vooral The Great Western Valkyrie (2014) hebben Buchanan, Holiday, Miley en Beste echte mijlpalen in de geschiedenis van stevige rockmuziek afgeleverd en dat heeft erkenning gebracht: eindelijk zag een 'major' (Atlantic/Warner Music) het potentieel en tekende het immens talentrijke viertal. Nu nog het grote publiek overtuigen. In ons landje beweegt er i.i.g. al wat, gezien hun optreden in Trix op 27 februari ondertussen helemaal is uitverkocht!
Kunnen de mannen rond wereldzanger Jay Buchanan hun vorige twee albums toppen? Neen, daarvoor waren die voorgangers net iets té sterk en was TGWV te verrassend bij momenten. Wil dat zeggen dat Feral Roots een mindere plaat is geworden? Hell no!! Rival Sons zijn op vandaag niet in staat mindere nummers te schrijven, laat staan een minder album uit te brengen.
Laat me even toelichten
De eerste vier nummers zijn wat mij betreft 13 in een dozijn rocksongs. Zo van die nummers waar je spontaan het ritme meeklapt/-stampt en je de refreintjes - de whohooohooo's en ahahaaa's incluis - vlot meezingt. Zij het dan een stuk boven de middelmaat getild door die fantastische stem en het krachtige, gevarieerde drumwerk van Mike Miley, die me doorheen alle nummers misschien wel het meest verrast. Want van Buchanan weten we ondertussen dat hij een bijna niet te evenaren strot heeft die zowat alles aan kan. Mijn oren spitsen vanaf het titelnummer dat een rustige, akoestische opbouw kent en dan epische proporties aanneemt. Too Bad is een ijzersterk classic rock nummer, m.a.w. een scheut blues, héél veel soul en headbangen maar. Stood By Me zou zo door Jagger en Richards kunnen gepend zijn: een zalige rock shuffle. Ik weet echter niet goed wat ik met Imperial Joy aan moet: de song kent een leuke start, maar de zang in het refrein...hmmmm...die ligt me niet. Anyway, met All Directions volgt nog een klepper: een rustige aanzet die refereert naar Led Zeppelin om dan aan te leunen bij Pink Floyd, met opnieuw die soul infusie zo eigen aan Rival Sons. The End Of Forever had dè verrassing hier kunnen zijn, hadden ze hun poging om 'industrial' te gaan verder doorgedreven. Nu blijft het wat steken op een leuke poging met een knipoog naar NIN. Miley schittert opnieuw met zijn drumwerk dat hij weeft rond een repetitief synth loopje. Toch een beetje een gemiste kans voor Buchanan en Holiday om hier een stap verder in te gaan, maar desondanks een sterke song. Shooting Stars krijgen als afsluiter is wat mij betreft een kampvuurliedje met een gospel koortje. De veelzijdigheid van Jay Buchanan wordt echter nog maar eens duidelijk: wat kan die kerel onaards mooi zingen.
Feral Roots mag dan misschien de beide voorgangers niet toppen, het blijft een sterk album van één van de beste rockbands van het afgelopen decennium, period!
Toppers: Feral Roots, Too Bad, Stood By Me, All Directions
Score: 81/100
Info
Releasedatum: 25 januari 2019
Label: Warner Music Belgium
Producer: Dave Cobb
Singles:
Do Your Worst
Back In The Woods
Feral Roots
Uitgaven: LP, CD, Digital
website
Tracklist:
Do Your Worst
Sugar On The Bone
Back In The Woods
Look Away
Feral Roots
Too Bad
Stood By Me
Imperial Joy
All Directions
The End Of Forever
Shooting Stars
#albumreview #albumbespreking #nieuwealbums #nieuwereleases #newalbum #newrelease #nieuwalbum #rivalsons #feralroots #warnermusicbelgium